voet plat

Villarodin Bourget. 15e etappe: Bourg d'Oisans > La Toussuire Les Sybelles (182km). Er zijn mensen met een bepaalde vorm van hoogtevrees die op een hoog punt de neiging krijgen om te springen. Daar heb ik geen last van. Mijn afwijking was misschien nog vreemder, want ik heb er nog nooit iemand over gehoord. Ik leed aan autobandvrees. Als auto's heel dicht langs me reden vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik mijn voet voor een wiel zou zetten en me dus een beetje zou laten overrijden.
Ik durfde het nooit, omdat ik niet het type ben dat graag op krukken loopt en ik kan van de vriendelijke planning op mijn werk vrij krijgen als het nodig is; daarvoor hoef ik niet in de ziektewet.
Bij de uitgang van pitboxen in de Formule1 is het regelmatig zo krap dat het me wel eens bijna overkomen is, maar raceauto's zijn niet zo zwaar en zo'n ongelukje zal heel snel gaan. Geen teen die gekwetst raakt van een F1-band. Toch heb ik het, ondanks mijn lichte vorm van dwangneurose, in de pits nooit zo ver laten komen. Lopen is namelijk een essentieel onderdeel van het vak en er is geen omroep die me op reis stuurt om met een voet in de lucht te zitten. Onnodige risico's ga ik nemen als ik met pensioen ben.
Hier in de Tour sta je bij start en finish in zo'n drukte dat auto's heel langzaam door moeten drukken om er uit te komen. Ik heb de afgelopen dagen dan ook weer regelmatig last gehad van mijn ziekelijke voorwiel-voet-neigingen. Vanmorgen nog in Bourg d'Oisans kon ik geen kant op en reed een ploegleider rakelings langs mijn rechter gympie. Ik vond het wel spannend.
Een paar uur later durf ik te stellen dat ik genezen ben.
Het was een spannende finale en de mediamassa achter de finish leek extra gespannen, nadat de Tour ontploft was. Zelfs de schrijvende pers wilde aan Landis vragen waarom hij door het ijs gezakt was. Alle aanwezige cameramannen en fotografen waren opgetrommeld om het slagveld van deze Alpenetappe vast te leggen en iedereen zocht zicht op de binnen druppelende renners.
Daar kwam Rasmussen. Er ontstond een lang lint van lenzen en de straat achter de streep werd steeds smaller. De officiële auto's en motoren konden er amper door, maar ze moesten verder rijden om geen fietsers te belemmeren.
Een cameraman stond precies op het kritieke punt, maar hij volgde zo geconcentreerd renners dat hij vergat dat deze gevolgd worden door rode Skoda's. Sastre kwam voorbij. De cameraman draaide zijn lijf en lens toen de renner langs flitste. De volgauto zag hij niet en zijn voet stak net te ver uit. Die linker voet werd van achteren overreden door het rechter voorwiel van Jurywagen 2. Niet een beetje over de tenen, maar vol over de wreef.
De cameraman schrok, maar moest de pijn verbijten omdat er alweer andere renners binnen kwamen. Zijn voet deed pijn, maar hij kon nog rennen toen Menchov voorbij fietste. Tijd om naar overreden lichaamsdelen te kijken is er niet in de chaotische minuten na de finale. Pas een half uur later kon de cameraman zijn schoen en sok uit trekken.

Ik kan uit zeer betrouwbare bron meedelen dat het overrijden van een voet door een Skoda geen blijvend letsel oplevert. Mijn voetje is een beetje gevoelig en misschien morgen lichtblauw, maar er is niets aan de hand.

let op nummer 57