Amsterdam. Je moet je koppie er bij houden om, aan de achterkant van het AMC, de Nederlandse Hersenbank te vinden. Eenmaal binnen vragen vriendelijke professoren of ze je grijze massa mogen hebben voor de wetenschap. Het klinkt gretig, maar ze beloven te wachten tot je dood bent.
Ik was er met een MS patiënt die we volgen voor een documentaire. Hij liet zich vrijdagmiddag informeren over hersendonatie. Ik stond er bij, keek er naar en kreeg ondertussen iets mee waar ik nog wel even over na zal denken.
Een mevrouw van de Nederlandse Hersenbank ontving ons en gaf zeer uitvoerig informatie. Dat deed ze zeer respectvol, maar ook bevlogen en overtuigend. Er zijn namelijk lang niet genoeg mensen die hun brein beschikbaar stellen. Hierdoor schieten belangrijke onderzoeken niet op. Zeker aan hersenweefsel van MS- en Alzheimerpatiënten is een tekort.
De Hersenbank zit in geestdodende kantoortjes met veel beton, nul sfeer en groen tl-licht. In een lange gang hangen posters met foto's van het brein. De bibliotheek staat vol met studies en in een vitrine zie je hersenen op sterk water. Wetenschappers houden blijkbaar niet van gezelligheid.
Het belang van de onderzoeken die gedaan worden met hersenweefsel is groot. Er wordt gezocht naar de oorzaak van en een therapie voor Alzeheimer, Korsakov, Parkinson, multiple sclerose, Huntington, epilepsie, depressie, schizofrenie en andere aandoeningen. Daarvoor moet het menselijk brein worden gekraakt, want nog steeds weten we daar te weinig van. De komende jaren kunnen we belangrijke resultaten verwachten, mits er genoeg studiemateriaal is.
Na drie kwartier was ik overtuigd van het nut van hersenonderzoek en de noodzaak van doneren. Ik zou er begrip voor hebben als een dierbare zijn brein beschikbaar zou stellen. Zelf twijfelde ik nog een beetje. Hart en hersenen zijn toch de ziel van het lichaam. Ik ben niet echt gelovig (alleen als het me uit komt), maar om nou gelijk na mijn overlijden dat beetje verstand te laten verwijderen vind ik een enge gedachte. Wat nou als er toch leven na de dood is?
Maar na de interessante gesprekken van deze middag, zal ik zeker overwegen om hersendonor te worden. Dat is iets anders dan het invullen van een gewoon donorcodicil.
'Hopelijk heb ik nog even de tijd, voor ik een beslissing genomen moet hebben.' zei ik na het filmen. Ik vroeg of de Hersenbank überhaupt behoefte heeft aan hersenweefsel van mensen die geen altzheimer of MS hebben. Daarmee doelde ik natuurlijk op de inhoud van mijn eigen hoofd en had het per ongeluk over 'normale hersenen'.
Mijn collega's moesten opeens hard lachen. Ik begrijp nog steeds niet waarom.
Ik was er met een MS patiënt die we volgen voor een documentaire. Hij liet zich vrijdagmiddag informeren over hersendonatie. Ik stond er bij, keek er naar en kreeg ondertussen iets mee waar ik nog wel even over na zal denken.
Een mevrouw van de Nederlandse Hersenbank ontving ons en gaf zeer uitvoerig informatie. Dat deed ze zeer respectvol, maar ook bevlogen en overtuigend. Er zijn namelijk lang niet genoeg mensen die hun brein beschikbaar stellen. Hierdoor schieten belangrijke onderzoeken niet op. Zeker aan hersenweefsel van MS- en Alzheimerpatiënten is een tekort.
De Hersenbank zit in geestdodende kantoortjes met veel beton, nul sfeer en groen tl-licht. In een lange gang hangen posters met foto's van het brein. De bibliotheek staat vol met studies en in een vitrine zie je hersenen op sterk water. Wetenschappers houden blijkbaar niet van gezelligheid.
Het belang van de onderzoeken die gedaan worden met hersenweefsel is groot. Er wordt gezocht naar de oorzaak van en een therapie voor Alzeheimer, Korsakov, Parkinson, multiple sclerose, Huntington, epilepsie, depressie, schizofrenie en andere aandoeningen. Daarvoor moet het menselijk brein worden gekraakt, want nog steeds weten we daar te weinig van. De komende jaren kunnen we belangrijke resultaten verwachten, mits er genoeg studiemateriaal is.
Na drie kwartier was ik overtuigd van het nut van hersenonderzoek en de noodzaak van doneren. Ik zou er begrip voor hebben als een dierbare zijn brein beschikbaar zou stellen. Zelf twijfelde ik nog een beetje. Hart en hersenen zijn toch de ziel van het lichaam. Ik ben niet echt gelovig (alleen als het me uit komt), maar om nou gelijk na mijn overlijden dat beetje verstand te laten verwijderen vind ik een enge gedachte. Wat nou als er toch leven na de dood is?
Maar na de interessante gesprekken van deze middag, zal ik zeker overwegen om hersendonor te worden. Dat is iets anders dan het invullen van een gewoon donorcodicil.
'Hopelijk heb ik nog even de tijd, voor ik een beslissing genomen moet hebben.' zei ik na het filmen. Ik vroeg of de Hersenbank überhaupt behoefte heeft aan hersenweefsel van mensen die geen altzheimer of MS hebben. Daarmee doelde ik natuurlijk op de inhoud van mijn eigen hoofd en had het per ongeluk over 'normale hersenen'.
Mijn collega's moesten opeens hard lachen. Ik begrijp nog steeds niet waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.