Hilversum. De regisseur is de baas. Zo simpel is het. Er moet één persoon op de set zijn die de touwtjes in handen heeft. Hij (of zij) leidt het creatieve proces in goede banen, let op inhoud, vorm en de klok. Als het moet hakt de regisseur de knopen door.
Beroemde verhalen over regisseurs gaan altijd over de autoritaire leiders. Zij die geen tegenspraak dulden. De boemannen. Niet altijd even goed voor de creativiteit en motivatie van de ploeg, maar soms zeer efficiënt. Andere regisseurs zijn democratischer en houden van meedenken. Of ze zeggen dat ze democratisch zijn, maar houden helemaal niet van meedenken. Tot slot zijn er ook genoeg regisseurs in Hilversum die de methode wie-het-weet-mag-het-zeggen hanteren. Deze laatste categorie kan je weer onderverdelen in twee groepen.
De meeste regisseurs die het toelaten dat iedereen zich overal mee bemoeit, hebben geen idee waar ze mee bezig zijn. Zij laten draaidagen verzanden in oeverloos gelul, eindeloze discussies en gooien zelf de grootste mogelijke onzin in de groep. Inefficiënt en vaak vervelend.
Gelukkig zijn er ook regisseurs die de wie-het-weet-mag-het-zeggenstijl hebben verheven tot kunst. Deze zijn zeldzaam. Het is prettig om met ze te werken, omdat het geen bal uit maakt hoe een filmpje tot stand komt, als het maar goed wordt. Dit zijn de regisseurs die een grenzeloos vertrouwen hebben in de ploeg, de presentator, de redactie en productie. Wat mij betreft noem je dit naïef, ik vind het mooi.
Zo kom ik uit bij de leukste regisseur van Hilversum. Laten we hem voor het gemak even Leo noemen.
Leo is de beste Klokhuisregisseur waarmee ik het afgelopen jaar heb mogen werken. (Helaas ook de enige, maar goed.) Sympathieker kan niet. Hij is altijd zeer begaan met de ploeg, heeft humor en bovendien verstand van muziek, want hij is een echte Rolling Stones liefhebber. Als wij samen draaien is het altijd een goede dag.
We kennen elkaar lang en goed. Leo vertrouwd mij en ik weet precies wat ik aan hem heb. Nooit conflicten. Ik krijg de vrijheid die ik prettig vind en samen maken we met veel plezier leuke filmpjes.
Leo maakt zich totaal niet druk om zijn eigen ego, zolang alles in dienst staat van de aflevering waar we aan werken. Als er haar uit een hoofd getrokken moet worden voor een Klokhuis over grijze mensen, dan kruipt Leo onder een tafel en laat hij zich pijnigen door de wrede presentatrice. Hebben we blote voeten nodig voor een filmpje over badschuim dan klimt hij in zijn onderbroek op de desk. Het maakt hem allemaal geen reet uit.
Zo stond mijn favoriete regisseur op verzoek van de ploeg met zijn goddelijke blote benen voor mijn neus. Laten we zeggen, 'het schept een band'.
Je begrijpt dat het even lastig was om zijn aanwijzingen serieus te nemen. De slappe lach verstoorde het strakke draaischema. Alleen Leo ging onverstoorbaar verder. Script in zijn handen en gewoon 'Drie, twee, een. Actie!'
Helaas voor hem was het water in het babybadje steenkoud.
Beroemde verhalen over regisseurs gaan altijd over de autoritaire leiders. Zij die geen tegenspraak dulden. De boemannen. Niet altijd even goed voor de creativiteit en motivatie van de ploeg, maar soms zeer efficiënt. Andere regisseurs zijn democratischer en houden van meedenken. Of ze zeggen dat ze democratisch zijn, maar houden helemaal niet van meedenken. Tot slot zijn er ook genoeg regisseurs in Hilversum die de methode wie-het-weet-mag-het-zeggen hanteren. Deze laatste categorie kan je weer onderverdelen in twee groepen.
De meeste regisseurs die het toelaten dat iedereen zich overal mee bemoeit, hebben geen idee waar ze mee bezig zijn. Zij laten draaidagen verzanden in oeverloos gelul, eindeloze discussies en gooien zelf de grootste mogelijke onzin in de groep. Inefficiënt en vaak vervelend.
Gelukkig zijn er ook regisseurs die de wie-het-weet-mag-het-zeggenstijl hebben verheven tot kunst. Deze zijn zeldzaam. Het is prettig om met ze te werken, omdat het geen bal uit maakt hoe een filmpje tot stand komt, als het maar goed wordt. Dit zijn de regisseurs die een grenzeloos vertrouwen hebben in de ploeg, de presentator, de redactie en productie. Wat mij betreft noem je dit naïef, ik vind het mooi.
Zo kom ik uit bij de leukste regisseur van Hilversum. Laten we hem voor het gemak even Leo noemen.
Leo is de beste Klokhuisregisseur waarmee ik het afgelopen jaar heb mogen werken. (Helaas ook de enige, maar goed.) Sympathieker kan niet. Hij is altijd zeer begaan met de ploeg, heeft humor en bovendien verstand van muziek, want hij is een echte Rolling Stones liefhebber. Als wij samen draaien is het altijd een goede dag.
We kennen elkaar lang en goed. Leo vertrouwd mij en ik weet precies wat ik aan hem heb. Nooit conflicten. Ik krijg de vrijheid die ik prettig vind en samen maken we met veel plezier leuke filmpjes.
Leo maakt zich totaal niet druk om zijn eigen ego, zolang alles in dienst staat van de aflevering waar we aan werken. Als er haar uit een hoofd getrokken moet worden voor een Klokhuis over grijze mensen, dan kruipt Leo onder een tafel en laat hij zich pijnigen door de wrede presentatrice. Hebben we blote voeten nodig voor een filmpje over badschuim dan klimt hij in zijn onderbroek op de desk. Het maakt hem allemaal geen reet uit.
Zo stond mijn favoriete regisseur op verzoek van de ploeg met zijn goddelijke blote benen voor mijn neus. Laten we zeggen, 'het schept een band'.
Je begrijpt dat het even lastig was om zijn aanwijzingen serieus te nemen. De slappe lach verstoorde het strakke draaischema. Alleen Leo ging onverstoorbaar verder. Script in zijn handen en gewoon 'Drie, twee, een. Actie!'
Helaas voor hem was het water in het babybadje steenkoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.