1997

De Meern. Bloednerveus. Zeker een kwartier te vroeg zocht ik naar de beste positie. Een oude LDK-491 op mijn schouder. Voor de vierde of vijfde keer controleerde ik alle schakelaartjes en maakte ik een nieuwe witbalans. Die camera had de neiging een groenig plaatje te maken en dat kon ik op het historische moment niet gebruiken.
Ik was drie jaar cameraman en dit was met stip het spannendste moment in mijn carrière tot dan toe. Nooit eerder hadden 11 miljoen mensen naar mijn werk gekeken. Het was bovendien mijn eerste bijdrage in een door Martijn Lindenberg geregisseerd programma. Ik wilde graag goede sier maken.
Het was druk achter de streep. Cameraploegen, fotografen en verslaggevers. Ik stond er met verslaggever Rob Labree en geluidsman Arend-Jan Dimmendaal. Onze opdracht was een interview met de nummer twee. Live zouden ze de winnaar volgen en wij moesten zo snel mogelijk beeld aanleveren van een verliezer.
In de verte kwam een zwerm helikopters langzaam dichterbij. De stress onder fotografen en cameramannen nam toe. Voor me stond Peter Bakker aan de kabel. Hij had met spijkers van een paar oude gympen een soort spikes gemaakt. Handig, maar zijn demonstratie maakte mij nog nerveuzer. Ik kon me zonder grip niet snel verplaatsen.
Direct na de legendarische woorden 'It geat on!' had ik de planning gebeld met de mededeling dat ik nooit meer iets voor ze zou doen als ze mij niet naar Friesland stuurden. Hoewel ik niet kan schaatsen lijd ik namelijk aan een hevige vorm van Elfstedenkoorts. Het was al jaren een droom om mee te mogen werken aan het NOS verslag van dit evenement.
In voornamelijk nieuwe winterkleding stond ik op de Bonkevaart. Gehaast had ik nog termondergoed, een skibroek en een paar stevige schoenen gekocht. Op mijn hoofd had ik een groen petje.
De sprint tussen Hulzebosch en Angenent kon ik vanaf mijn positie niet goed zien. Ik was stiekem voor de gekke Erik. Die deed het goed in de media. Van Angenent had ik niet eerder gehoord. Toch won, zoals bekend, de laatste. Hulzebosch was hevig teleurgesteld en reed hard voorbij.
In het shot van de finishcamera kan je mij zien omdraaien. Ik probeerde met een mix van sloffen, schuifelen en rennen zo snel mogelijk bij de nummer twee te komen. Het petje waaide van mijn hoofd. Ik zag het wegvliegen, keek heel even om, maar er was geen tijd om er achteraan te gaan.
We kwamen bij Hulzebosch die op een bankje ging zitten. Hij kon wel janken. Hoofd in zijn handen. Inmiddels werd hij omringd door een groep fanatieke fotografen en cameramensen. Het was dringen en duwen. Erik zelf vroeg of het iets rustiger kon. Toen hij zat was Rob de eerste die hem een microfoon onder de neus drukte.
Volgens mij ben ik zelf met het bandje naar de regiewagen gelopen. Niet veel later werd het fragment in twee delen uitgezonden.

We hebben die dag meer gedaan, maar de reactie van de verliezer was onze belangrijkste bijdrage. Velen kunnen zich dit tv-moment nog steeds voor de geest halen. Het is alweer tien jaar geleden.