De Meern. Op de eerste echte maandag van het nieuwe jaar ben ik standby. Een dienst die niet populair is, maar het hoort bij een volwaardig cameramannenbedrijf. Je mag thuis wachten tot je eventueel nodig bent. Alles waar je aan begint kan hinderlijk onderbroken worden. Zo voelt het dus om brandweer te zijn.
Om de vijf minuten kijk ik op het display van mijn telefoon, uit angst dat ik een oproep gemist heb. Bij de bakker houd ik het apparaatje in mijn hand. Thuis lees ik snel de krant tot blijkt dat ik tijd over heb.
Als er iemand ziek zou zijn had ik het nu wel geweten. Het wachten is op een extra klus of groot nieuws. Ik kijk naar Teletekst en zie niets bijzonders.
Het belangrijkste bericht van de ochtend komt uit mijn eigen bedrijf. Ik bel en bel en bel met collega's en krijg ondertussen de indruk dat ze me vandaag niet nodig hebben. Misschien kan ik me beter thuis nuttig maken. De klusbroek aan! Alle andere kleren leg ik klaar bij de trap, zodat ik in geval van nood snel kan uitrukken.
Met de telefoon in de buurt schuur ik een kastje. Belden ze maar, dan was ik verlost van dit pokkeklusje. De lijnen blijven angstvallig stil. Ondertussen schiet ik aardig op. Dat dan weer wel.
Mijn vriendin kan tevreden zijn.
Het is altijd rustig in januari. Winterstop. Omroepland komt langzaam weer op gang. Verrassend ook dat veel programma's juist in deze tijd een pauze inlassen.
Ik heb gelukkig niet te veel van dit soort diensten. Ben liever aan het werk. Of vrij.
Alles of niets.
Deze dag gaat voorbij. Standby zonder paniek.
Om de vijf minuten kijk ik op het display van mijn telefoon, uit angst dat ik een oproep gemist heb. Bij de bakker houd ik het apparaatje in mijn hand. Thuis lees ik snel de krant tot blijkt dat ik tijd over heb.
Als er iemand ziek zou zijn had ik het nu wel geweten. Het wachten is op een extra klus of groot nieuws. Ik kijk naar Teletekst en zie niets bijzonders.
Het belangrijkste bericht van de ochtend komt uit mijn eigen bedrijf. Ik bel en bel en bel met collega's en krijg ondertussen de indruk dat ze me vandaag niet nodig hebben. Misschien kan ik me beter thuis nuttig maken. De klusbroek aan! Alle andere kleren leg ik klaar bij de trap, zodat ik in geval van nood snel kan uitrukken.
Met de telefoon in de buurt schuur ik een kastje. Belden ze maar, dan was ik verlost van dit pokkeklusje. De lijnen blijven angstvallig stil. Ondertussen schiet ik aardig op. Dat dan weer wel.
Mijn vriendin kan tevreden zijn.
Het is altijd rustig in januari. Winterstop. Omroepland komt langzaam weer op gang. Verrassend ook dat veel programma's juist in deze tijd een pauze inlassen.
Ik heb gelukkig niet te veel van dit soort diensten. Ben liever aan het werk. Of vrij.
Alles of niets.
Deze dag gaat voorbij. Standby zonder paniek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.