de romein en een vorst

Maasniel. De rechtstreekse uitzending van het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer -het songfestival van de carnaval- zat er op. Het was bijna twaalf uur en achter de tot feestzaal omgetoverde sporthal trokken we met man en macht aan kilometers kabel. Binnen ging het feest nog even verder, om te zorgen voor een gespreide aftocht van de meute.
Voor de regionale zender L1 is dit programma een van de hoogtepunten in het jaar, dus er was behoorlijk uitgepakt. Alle apparatuur ging terug in de daarvoor bestemde kisten, de snoeren moesten op haspels.
Ik was in gevecht met een dikke zwarte kabel, die verstrikt zat in de spaghetti van andere snoeren, toen ik werd aangesproken door een olijke Romein. Mijn collega's keken op en moesten lachen toen bleek dat ik Julius Caesar bleek te kennen. Familie! Waarbij ik snel aantekende dat dit een aangetrouwd legionair was.
Het blijft lastig om noorderlingen uit te leggen wat de lol van carnaval is en ik moet bekennen dat ik er, ondanks mijn Limburgse roots, ook telkens weer moeite mee heb om, in nuchtere toestand, naar een zaal vol verklede volwassenen te kijken.
Terwijl ik even met onze familie gladiator stond te babbelen bonkte achter ons een hooggeplaatst lid van een raad van elf op de nooddeur. Op zijn steek droeg hij een lange pauwenveer, ten teken dat hij de zogenaamde vorst of voorzitter van zijn vereniging is. Om zijn nek hing een grote medaille waarop van afstand te lezen was dat hij behoorde tot de elf van Carnavalsvereniging de Markoef uit Melick.
Zijn geklop werd niet gehoord. Hij was in de frisse lucht een plasje gaan plegen. Ondertussen had iemand binnen de deur dicht getrokken. Ten tijde van de carnaval zijn mannen met een steek belangrijk en worden ze overal met open armen ontvangen, maar als ze in de bosjes gaan piesen, lopen ook zij het risico om buitengesloten te worden.
De Romeinse krijger was inmiddels via een andere deur weer naar de bar geslopen, toen de half dronken steek op ons af kwam. Hij slingerde behoorlijk. Zijn veer zwiepte als een antenne in de storm.
'Ich kom euveral binne…', zei de man met dubbele tong, draaiende ogen en instabiel bekken. De intieme zone van een collega was niet veilig. Deze vorst leunde een beetje en toeterde in het oor van een onschuldige beeldtechnicus: 'Ich kom euveral binne…'
Er hing opeens genoeg alcohol in de lucht om de koppen van alle aanwezige videorecorders schoon te maken. Uit zijn zak haalde hij een vel consumptiebonnen. Als hij die in zijn eentje op ging drinken, dan zou hij zeker weten sterven.
Het duurde even voor we de leider van de raad van elf duidelijk hadden gemaakt dat wij aan het werk waren. Hij brabbelde onverstaanbare teksten en deed alsof hij was geïnteresseerd in ons verhaal. De man zag natuurlijk twee keer zoveel kabels over de grond slingeren.
Nadat we hem gewezen hadden op de andere nooduitgang trok hij iets te enthousiast aan de openstaande deur. Die sloeg bijna tegen zijn neus, maar de man had dat amper in de gaten. Hij riep alleen: 'Ich kom euveral binne!'