Harmelen. Het nu volgende verhaal is al een paar jaar oud. Ik moest er aan denken toen ik vanmiddag door een grote plas reed en een kleine tsunami veroorzaakte op de stoep in Harmelen.
Het was al weken slecht weer en ook die morgen regende het. Met mijn collega Cor was ik op weg naar de Landbouw Universiteit in Wageningen. Enigszins gehaast zochten we naar het juiste gebouw. Daar stond een Klokhuisregisseur op ons te wachten. Door verkeerschaos waren we aan de late kant.
Een keurige meneer, strak in het pak en met de regenjas opgevouwen over zijn arm, wilde wel even de weg wijzen. Hij vroeg of ik de auto aan de kant kon zetten, zodat het verkeer achter mij een vrije baan had. Zo gezegd, zo gedaan.
We waren dichter bij onze locatie dan ik had gedacht en ingewikkeld was het niet. Deze heer wilde het echter zo omslachtig mogelijk uitleggen. Dat duurde mij te lang. Ondertussen ging mijn telefoon en ik vermoedde dat het de regisseur was. Ongeduldig rondde ik het gesprek met de meneer op straat af en zocht naar mijn gsm. Die was inmiddels weer stil. Ik keek op het display naar de gemiste oproep en reed weg.
De achterbanden van de zwaar beladen Peugeot 807 slipten in het natte gras. Ik gaf per ongeluk meer gas dan strikt noodzakelijk. In mijn spiegels zag ik modder opspatten. De meneer die me net nog zo vriendelijk had geholpen stond nu duidelijk op de verkeerde plek. Dikke bruine klodders vlogen om zijn oren en omdat hij zich in een reflex omdraaide zat hij niet alleen van voren, maar ook van achteren onder de spetters. Helemaal. Van top tot teen!
Een buitengewoon onhandige en domme actie van Rein.
Cor kreeg gelijk de slappe lach. Hij pieste zowat in zijn broek. Geschrokken voelde ik het schaamrood op mijn kaken. Ik had hier even geen vrienden gemaakt in Wageningen.
Doorrijden was geen optie, want we moesten keren om op onze bestemming te komen. Hij stond me al op te wachten. Niet teleurgesteld, maar boos. Ik kon niet veel meer doen dan mijn excuses aanbieden en hem een visitekaartje geven, zodat hij de rekening kon doorsturen. Beteuterd vertelde de man dat hij een afspraak had bij Gedeputeerde Staten. Ik moest op mijn lip bijten. Cor keek voortdurend de andere kant op. Hij zat te schudden in zijn stoel. De rest van de dag konden we niet serieus naar elkaar kijken.
Het was al weken slecht weer en ook die morgen regende het. Met mijn collega Cor was ik op weg naar de Landbouw Universiteit in Wageningen. Enigszins gehaast zochten we naar het juiste gebouw. Daar stond een Klokhuisregisseur op ons te wachten. Door verkeerschaos waren we aan de late kant.
Een keurige meneer, strak in het pak en met de regenjas opgevouwen over zijn arm, wilde wel even de weg wijzen. Hij vroeg of ik de auto aan de kant kon zetten, zodat het verkeer achter mij een vrije baan had. Zo gezegd, zo gedaan.
We waren dichter bij onze locatie dan ik had gedacht en ingewikkeld was het niet. Deze heer wilde het echter zo omslachtig mogelijk uitleggen. Dat duurde mij te lang. Ondertussen ging mijn telefoon en ik vermoedde dat het de regisseur was. Ongeduldig rondde ik het gesprek met de meneer op straat af en zocht naar mijn gsm. Die was inmiddels weer stil. Ik keek op het display naar de gemiste oproep en reed weg.
De achterbanden van de zwaar beladen Peugeot 807 slipten in het natte gras. Ik gaf per ongeluk meer gas dan strikt noodzakelijk. In mijn spiegels zag ik modder opspatten. De meneer die me net nog zo vriendelijk had geholpen stond nu duidelijk op de verkeerde plek. Dikke bruine klodders vlogen om zijn oren en omdat hij zich in een reflex omdraaide zat hij niet alleen van voren, maar ook van achteren onder de spetters. Helemaal. Van top tot teen!
Een buitengewoon onhandige en domme actie van Rein.
Cor kreeg gelijk de slappe lach. Hij pieste zowat in zijn broek. Geschrokken voelde ik het schaamrood op mijn kaken. Ik had hier even geen vrienden gemaakt in Wageningen.
Doorrijden was geen optie, want we moesten keren om op onze bestemming te komen. Hij stond me al op te wachten. Niet teleurgesteld, maar boos. Ik kon niet veel meer doen dan mijn excuses aanbieden en hem een visitekaartje geven, zodat hij de rekening kon doorsturen. Beteuterd vertelde de man dat hij een afspraak had bij Gedeputeerde Staten. Ik moest op mijn lip bijten. Cor keek voortdurend de andere kant op. Hij zat te schudden in zijn stoel. De rest van de dag konden we niet serieus naar elkaar kijken.
Later heb ik van de man een boze brief gekregen met een bonnetje van de stomerij. 18 euro. Ik geloof dat mijn baas het heeft betaald, omdat hij een goed verhaal vond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.