De Meern. Liefhebbers van achter-de-schermenverhalen, stukjes over autosport, omroeplandberichten of andere werkgerelateerde schrijfsels moeten de komende weken even ergens anders kijken. Ik zit op een grote blauwe wolk en ben niet van plan er vanaf te komen. Het enige dat ik met camera's zal doen is het vastleggen van iedere kik die mijn zoon geeft.
Natuurlijk kan ik het niet laten om er over te schrijven. Het is alleen niet de bedoeling om jullie hier lastig te vallen met het soort hallelujaverhalen dat je ook op duizenden andere papa- of mamalogs kan lezen. Ik ga dus niet vertellen dat het allemaal geweldig is, hoe blij we zijn met dit 'wonder' en hoe mooi ons mannetje is. Doe ik dat toch, dan mogen jullie ingrijpen.
Maar wat ga ik dan wel melden?
Dat weet ik nog niet. Tijd om daar over na te denken heb ik vandaag niet gehad. Je hebt meer tijd om te schrijven als cameraman tijdens een Formule1 weekend, dan als new born vader op de tweede dag.
Kan je even dit? Wil je even dat? Je moet nog zus en straks komt zo. Ondertussen roept iedereen dat je er vooral van moet genieten. Maar wanneer dan?
En net op het moment dat ik eindelijk achter mijn laptop zit meldt onze kleine kunstenaar zich met zijn eerste creatie. Een luier vol groenbruine babypoep. Moeder is niet zo mobiel en dus staat de schrijver op, om onhandig met een Zwitsaldoekje tussen de billetjes van zijn verse zoon te wrijven. Alles moet een eerste keer zijn.
Overal stront, behalve in de luieremmer. (voor de niet ervaringsdeskundigen lees: luier-emmer en niet luie-remmer!)
Voor de liefhebbers nog even terug naar de bevalling. De heftigste uren van mijn leven. En ik stond er alleen maar bij en keek er naar.
Ergens gedurende de lange nacht ben tot de conclusie gekomen dat God een man moet zijn.
Als hij bestaat.
En zo ja, dan is het een kleine sadist. Welke malloot bedenkt het anders om baby's door zo'n klein gaatje te laten persen? Of het is een schandelijke constructiefout van de schepper. Als hij de zevende dag nou eens geen vrij had genomen, maar had gewerkt aan de verdere ontwikkeling van de vrouw in het algemeen of het fenomeen voortplanting in het bijzonder, dan was de geboorte van mijn zoon een stuk eenvoudiger geweest.
Maar hij is er!
Ons horrorverhaal houd ik lekker privé. Ik wil alleen nog even kwijt dat mijn vriendin een ware heldin is en dat ik geen seconde met haar had willen ruilen.
Natuurlijk kan ik het niet laten om er over te schrijven. Het is alleen niet de bedoeling om jullie hier lastig te vallen met het soort hallelujaverhalen dat je ook op duizenden andere papa- of mamalogs kan lezen. Ik ga dus niet vertellen dat het allemaal geweldig is, hoe blij we zijn met dit 'wonder' en hoe mooi ons mannetje is. Doe ik dat toch, dan mogen jullie ingrijpen.
Maar wat ga ik dan wel melden?
Dat weet ik nog niet. Tijd om daar over na te denken heb ik vandaag niet gehad. Je hebt meer tijd om te schrijven als cameraman tijdens een Formule1 weekend, dan als new born vader op de tweede dag.
Kan je even dit? Wil je even dat? Je moet nog zus en straks komt zo. Ondertussen roept iedereen dat je er vooral van moet genieten. Maar wanneer dan?
En net op het moment dat ik eindelijk achter mijn laptop zit meldt onze kleine kunstenaar zich met zijn eerste creatie. Een luier vol groenbruine babypoep. Moeder is niet zo mobiel en dus staat de schrijver op, om onhandig met een Zwitsaldoekje tussen de billetjes van zijn verse zoon te wrijven. Alles moet een eerste keer zijn.
Overal stront, behalve in de luieremmer. (voor de niet ervaringsdeskundigen lees: luier-emmer en niet luie-remmer!)
Voor de liefhebbers nog even terug naar de bevalling. De heftigste uren van mijn leven. En ik stond er alleen maar bij en keek er naar.
Ergens gedurende de lange nacht ben tot de conclusie gekomen dat God een man moet zijn.
Als hij bestaat.
En zo ja, dan is het een kleine sadist. Welke malloot bedenkt het anders om baby's door zo'n klein gaatje te laten persen? Of het is een schandelijke constructiefout van de schepper. Als hij de zevende dag nou eens geen vrij had genomen, maar had gewerkt aan de verdere ontwikkeling van de vrouw in het algemeen of het fenomeen voortplanting in het bijzonder, dan was de geboorte van mijn zoon een stuk eenvoudiger geweest.
Maar hij is er!
Ons horrorverhaal houd ik lekker privé. Ik wil alleen nog even kwijt dat mijn vriendin een ware heldin is en dat ik geen seconde met haar had willen ruilen.
Jan Rein, je valt er ons er niet mee lastig. Wij komen immers uit vrije wil even kijken hoe het met de trotse vader en natuurlijk ook de moeder is!!
BeantwoordenVerwijderenIk kan me nog goed de eerste luier herinneren, die ik bij jou mocht verschonen. Er zat alles in, wat zo'n klein jongentje kan produceren op dat moment, en ik weet nog heel goed, dat ik heel wat blauwe (in die tijd waren de doekjes blauw, nodig had om achter wat weg te vegen en voor had je weer vanalles zitten. Ik dacht toen, bij meisjes gaat dat toch veel makkelijker, maar ja alles went, zelfs 'n luier verschonen bij een kleine vent!
BeantwoordenVerwijderenEn toen opeens was er respect voor het zogenaamde "zwakke"geslacht. Wie is er nu in dit verhaal zwak? Vrouwen niet dat blijkt wel, denk maar eens aan een grote meloen, door wel gaatje kan zoiets nu paasen? Haha alles komt wel weer goed, uiteindelijk...
BeantwoordenVerwijderen