De Meern. Dat kersverse ouders last hebben van chronisch slaapgebrek is geen nieuws. Ik ben de afgelopen maanden wel 500 keer gewaarschuwd. Alle ervaringsdeskundigen riepen in koor dat ik nog maar even van mijn nachtrust moest genieten. 'Zorg dat je uitgeslapen bent!'
Nou had mijn vriendin al een maand last van onrustige nachten vóór de baby geboren werd. De combinatie van dikke buik en een onrustig kindje hielden haar wakker. Ik kreeg deels de schuld, want door mijn gesnurk kon ze helemaal niet meer slapen. Een paar keer per nacht werd ik dan wakker gebeukt met het verzoek me om te draaien of simpeler; of ik even wilde stoppen met snurken…
Bekaf begonnen we tien dagen geleden aan D-day. Het werd de langste dag van mijn leven en dus een behoorlijk vermoeiende start van het vaderschap. Sindsdien leef ik met het gevoel van een permanente jetlag en tijd om bij te komen is er niet. Weer zo'n productiefout van de schepper.
Ik doe mijn best om niet te klagen; ik wil het alleen even hebben over de aandacht voor het slaapgebrek van pasgeboren ouders.
Mensen informeren naar het aantal onderbrekingen gedurende de nacht. Tot voor kort vroeg ook ik quasi belangstellend aan papa's en mama's hoe vaak ze er uit moesten. Deze week heb ik ontdekt dat het een onzinvraag is. Het gaat niet er om hoe vaak je gewekt wordt, maar om de lengte van de nachtelijke actiemomenten.
Het is vervelend als je kort gewekt wordt (bijvoorbeeld als je partner last heeft van gezaag), maar je draait je om en bent weer vertrokken. So what?! Zo dacht ik ook over de verstoring van papa's nachtrust. Omdat ik er nooit iemand over gehoord had ging ik er van uit dat het voeden van een kind een kwestie van een paar minuutjes was.
Nou had mijn vriendin al een maand last van onrustige nachten vóór de baby geboren werd. De combinatie van dikke buik en een onrustig kindje hielden haar wakker. Ik kreeg deels de schuld, want door mijn gesnurk kon ze helemaal niet meer slapen. Een paar keer per nacht werd ik dan wakker gebeukt met het verzoek me om te draaien of simpeler; of ik even wilde stoppen met snurken…
Bekaf begonnen we tien dagen geleden aan D-day. Het werd de langste dag van mijn leven en dus een behoorlijk vermoeiende start van het vaderschap. Sindsdien leef ik met het gevoel van een permanente jetlag en tijd om bij te komen is er niet. Weer zo'n productiefout van de schepper.
Ik doe mijn best om niet te klagen; ik wil het alleen even hebben over de aandacht voor het slaapgebrek van pasgeboren ouders.
Mensen informeren naar het aantal onderbrekingen gedurende de nacht. Tot voor kort vroeg ook ik quasi belangstellend aan papa's en mama's hoe vaak ze er uit moesten. Deze week heb ik ontdekt dat het een onzinvraag is. Het gaat niet er om hoe vaak je gewekt wordt, maar om de lengte van de nachtelijke actiemomenten.
Het is vervelend als je kort gewekt wordt (bijvoorbeeld als je partner last heeft van gezaag), maar je draait je om en bent weer vertrokken. So what?! Zo dacht ik ook over de verstoring van papa's nachtrust. Omdat ik er nooit iemand over gehoord had ging ik er van uit dat het voeden van een kind een kwestie van een paar minuutjes was.
Helaas. Weer naïef.
De onze is een slow drinker en houdt mijn vriendin en mij gemakkelijk een uur zoet. Gelukkig gaat het met de nacht beter. Hij wordt sneller, mijn vriendin vindt het niet zo erg meer als ik tussendoor in slaap sukkel en de frequentie van zijn zuigbehoefte gaat 's nachts naar beneden.
Bovendien ben ik gewend aan korte nachten. In het pre-babytijdperk keek ik voor het slapen naar de herhaling van het Journaal, Sportjournaal en een actualiteitenrubriek. Zo werd het steevast later dan ik wilde. Nu zie ik die programma's ook, alleen midden in de nacht. Als ik alle uurtjes rust bij elkaar optel (inclusief middagdut) dan kom ik ongeveer op een vertrouwd aantal uit.
Dus rijst de vraag waar die vermoeidheid dan vandaan komt. Je zou zeggen dat deze nieuwe impuls in het leven mij energie zou geven. Dat is ook zo, maar het kost ook veel krachten. Ik ben namelijk de hele dag druk met niks.
Even naar de winkel voor een ditje of een datje. Half uur later terug voor druppeltjes of genante artikelen die je nooit kan vinden en waar je dus altijd naar moet vragen. Thuis trap op en af voor een glaasje water. Wiegend ijsberen in de kleine kinderkamer. Koken, poetsen, wassen, badje vullen, fotograferen, filmen, beschuitjes smeren, gezellig doen, moeders verwennen, weer even naar de winkel, enzovoort, enzovoort…
De onze is een slow drinker en houdt mijn vriendin en mij gemakkelijk een uur zoet. Gelukkig gaat het met de nacht beter. Hij wordt sneller, mijn vriendin vindt het niet zo erg meer als ik tussendoor in slaap sukkel en de frequentie van zijn zuigbehoefte gaat 's nachts naar beneden.
Bovendien ben ik gewend aan korte nachten. In het pre-babytijdperk keek ik voor het slapen naar de herhaling van het Journaal, Sportjournaal en een actualiteitenrubriek. Zo werd het steevast later dan ik wilde. Nu zie ik die programma's ook, alleen midden in de nacht. Als ik alle uurtjes rust bij elkaar optel (inclusief middagdut) dan kom ik ongeveer op een vertrouwd aantal uit.
Dus rijst de vraag waar die vermoeidheid dan vandaan komt. Je zou zeggen dat deze nieuwe impuls in het leven mij energie zou geven. Dat is ook zo, maar het kost ook veel krachten. Ik ben namelijk de hele dag druk met niks.
Even naar de winkel voor een ditje of een datje. Half uur later terug voor druppeltjes of genante artikelen die je nooit kan vinden en waar je dus altijd naar moet vragen. Thuis trap op en af voor een glaasje water. Wiegend ijsberen in de kleine kinderkamer. Koken, poetsen, wassen, badje vullen, fotograferen, filmen, beschuitjes smeren, gezellig doen, moeders verwennen, weer even naar de winkel, enzovoort, enzovoort…
Het houdt niet op en voelt als de circusartiest die allemaal bordjes draaiend moet houden op lange zwiepende stokken. Behoorlijk vermoeiend.
Arme papa…
Arme papa…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.