Rotterdam. Ik was vandaag op de Euromast en moest vooral denken aan die keer dat ik er voor Jules Unlimited vanaf gesprongen ben. Aan een lijntje natuurlijk, maar ook dat vond ik behoorlijk eng. De presentator was al meerdere keren als een soort Superman naar beneden gesuisd, langs de heftige tokkelbaan waaraan je met een harnas bij je rug werd vastgeknoopt.
Aan het eind van de dag was de sprongbehoefte van de presentator niet meer zo heftig en moesten er nog een paar minicam shots gedraaid worden. Dat durfde ik wel.
Dacht ik.
De eerste take ging volledig verloren. Ik zwaaide wild in de rondte met het kleine cameraatje, riep schuttingwoorden die hier niet herhaald kunnen worden en gedroeg me verder als Bokito in paniek. Onuitzendbaar. De les die ik geleerd had was dat ik nog twee keer moest springen om de shots te draaien die de regisseur graag wilde hebben. Een point of view en een close up van het rolmechanisme aan de kabel.
Ik dacht dat het na een paar keer eenvoudiger zou worden, maar het bleef verschrikkelijk. Vooral het moment waarop mijn voetjes in de goot van de Euromast stonden en achter mij iemand aftelde. Drie… twee… een!
Maar een goede cameraman heeft geen hoogtevrees en doet zijn eigen stunts. Zo heb ik al heel wat halsbrekende toeren uitgehaald. Ik vind dat leuk en de shots die het oplevert zijn meestal de moeite waard. Nadeel is wel dat geen verzekeringsmaatschappij gaat betalen als het mis gaat en de Arbodienst moet niet te vaak komen kijken tijdens ons werk.
Vanmiddag klom ik op een container in de Rotterdamse haven. Een stuk minder hoog dan de Euromast. Maar op twee en een halve meter maakte ik me voor het eerst een klein beetje zorgen.
Wat als?
Plotseling realiseerde ik me dat dit een slecht moment is voor een onfortuinlijke val met een gebroken poot of een lichte hersenschudding. Daar heb ik wel vaker over nagedacht, maar dan zaten we in een ver buitenland en was er bijvoorbeeld geen andere cameraman in de buurt, die mijn werk kon overnemen als het mis zou gaan.
Nu dacht ik aan moeder en zoon en ik realiseerde me dat de held in mij al een heel klein beetje plaats heeft gemaakt voor de zorgzame vader. Als dit gevoel gaat overheersen ben ik over een tijdje volkomen ongeschikt voor het vak cameraman.
Aan het eind van de dag was de sprongbehoefte van de presentator niet meer zo heftig en moesten er nog een paar minicam shots gedraaid worden. Dat durfde ik wel.
Dacht ik.
De eerste take ging volledig verloren. Ik zwaaide wild in de rondte met het kleine cameraatje, riep schuttingwoorden die hier niet herhaald kunnen worden en gedroeg me verder als Bokito in paniek. Onuitzendbaar. De les die ik geleerd had was dat ik nog twee keer moest springen om de shots te draaien die de regisseur graag wilde hebben. Een point of view en een close up van het rolmechanisme aan de kabel.
Ik dacht dat het na een paar keer eenvoudiger zou worden, maar het bleef verschrikkelijk. Vooral het moment waarop mijn voetjes in de goot van de Euromast stonden en achter mij iemand aftelde. Drie… twee… een!
Maar een goede cameraman heeft geen hoogtevrees en doet zijn eigen stunts. Zo heb ik al heel wat halsbrekende toeren uitgehaald. Ik vind dat leuk en de shots die het oplevert zijn meestal de moeite waard. Nadeel is wel dat geen verzekeringsmaatschappij gaat betalen als het mis gaat en de Arbodienst moet niet te vaak komen kijken tijdens ons werk.
Vanmiddag klom ik op een container in de Rotterdamse haven. Een stuk minder hoog dan de Euromast. Maar op twee en een halve meter maakte ik me voor het eerst een klein beetje zorgen.
Wat als?
Plotseling realiseerde ik me dat dit een slecht moment is voor een onfortuinlijke val met een gebroken poot of een lichte hersenschudding. Daar heb ik wel vaker over nagedacht, maar dan zaten we in een ver buitenland en was er bijvoorbeeld geen andere cameraman in de buurt, die mijn werk kon overnemen als het mis zou gaan.
Nu dacht ik aan moeder en zoon en ik realiseerde me dat de held in mij al een heel klein beetje plaats heeft gemaakt voor de zorgzame vader. Als dit gevoel gaat overheersen ben ik over een tijdje volkomen ongeschikt voor het vak cameraman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.