afwimpelen

De Meern. Voor de zomer liep ik nog trots te slepen met een Blije Doos, de Zwanger Kadoos en de Kiekeboebox. Iedereen mocht weten ik papa zou worden. Daar had ik natuurlijk beter over na moeten denken, maar wat weet je nou van het leven als je nog geen kindje hebt?
Die commerciële onzindozen, vol reclame en ander waardeloos materiaal (met uitzondering van de topdoos van De Plus) zijn ordinaire lokkertjes voor mensen die niet normaal kunnen denken. Iedereen die lijdt aan een verschrikkelijke vorm van zwangerschapsdementie of zweeft op een denkbeeldige roze wolk, wordt genadeloos misbruikt door verzamelaars van privé-informatie. Je wordt gek gemaakt met een paar kralen, spiegeltjes of een stukje zilverpapier. Ondertussen noteren die firma's al je gegevens en daarmee komen ze bij je terug tegen de tijd dat je weer helder bent.
Ik had het kunnen weten.
We zijn een slabbetje rijker, hebben drie plastik bewaardoosjes gekregen, waarin uitsluitend dure Zwitsal billendoekjes passen, en zijn overladen met folders en nutteloze kortingbonnen. Nu word ik opeens platgebeld door vriendelijke stemmen die van alles willen weten.
De eerste keer vond ik het nog attent en grappig, maar al vrij snel kreeg ik door dat deze mevrouw iets te verkopen had. Een babyverzekering ofzo. Later belde iemand van een spaarfonds. De volgende dag gevolgd door een meneer die informeerde of wij al nagedacht hadden over de studiekosten van ons kind. Ik kreeg iemand aan de lijn die me raad kon geven over al mijn financiën, alsof je met een cameramanneninkomen advies nodig hebt.
Toen ik helemaal depressief en moedeloos werd van al die hijgerige verkooptelefoontjes en al bij de eerste woorden van zo'n callcentrestem dacht aan ophangen, bleek het iemand te zijn die wilde weten of ik wel een uitvaartverzekering had.
Maar ik leer snel. Inmiddels weet ik hoe ik met deze types moet dealen en mijn ervaringen wil ik graag met jullie delen. Wellicht heeft iemand er iets aan.
Ze controleren om te beginnen of jij degene bent die op hun lijstje staat. Dan kan je gelijk beginnen met afkappen en zeggen dat je geen tijd hebt, maar ze bellen altijd terug. Wacht rustig tot er iets te aardig geïnformeerd wordt hoe het met je kind gaat. Daar ligt de mogelijkheid om het gesprek echt kort te houden:
'Bent U de vader van Art Hettinga?'
'Klopt.'
'En mag ik vragen of alles goed met hem is?'
'Nou, ehm… ik heb hem gisteren per ongeluk van de trap laten vallen en nu is hij dood.'
Wedden dat ze klaar zijn en nooit meer terugbellen?
Ik heb inmiddels een heel scala aan mogelijke horrorantwoorden gebruikt en het wordt steeds leuker. Maar het kan ook subtieler. Doe alsof je volkomen gestoord bent. Zo zat ik de vorige week voetbal te kijken op het moment dat er weer iemand aan de telefoon hing voor een 'geheel vrijblijvend' praatje. Op de vraag of ze gelegen belde antwoordde ik dat ik net het volkslied aan het zingen was en ik vroeg of ze even mee wilde doen. Dat hoefde niet. Opgehangen en daarna niks meer van gehoord.