buigen voor moeder de vrouw

Ik probeer al drie weken lang -drie dagen per week- de rol van moeder op me te nemen. Dat blijkt minder eenvoudig dan het lijkt.
De onvoorwaardelijke liefde, het engelengeduld en bovenal het gevoel van een moeder kan ik niet benaderen. Hoe zeer ik ook mijn best doe. Ik ben sneller klaar met knuffelen, heb altijd iets in gedachten dat ik wil gaan doen als hij dadelijk slaapt en maak liever foto's van zijn poging tot kruipen, dan dat ik hem vol bewondering aanmoedig. Als het flesje eindelijk leeg is ben ik opgelucht, terwijl mijn vriendin het bij wijze van spreken jammer vindt dat het alweer voorbij is. Luiers verschonen vind ik niet erg; zij doet het graag.
Vanaf de geboorte probeer ik langzaam iets met het mannetje op te bouwen. Inmiddels heb ik de indruk dat hij donders goed weet wie ik ben en gelukkig lacht hij veel naar me. Dat ik veel thuis ben en hele dagen voor hem kan zorgen vind ik (tot mijn grote verrassing) prettig en ze zeggen dat het goed is voor onze band. Voor mijn vriendin voelt het -niet overdreven- al vijf maanden als telkens iets meer los laten. Zij moet haar kindje steeds vaker delen met anderen. Dat zijn twee totaal verschillende gevoelens die horen bij het ouderschap. Vadertje en moedertje.
Ik ben wel eens een tikkeltje jaloers op moeder de vrouw. Dan zie ik hoe mijn lieve lief het mannetje oppakt als hij even verdrietig is. Als zij hem tegen zich aan drukt is het gelijk goed. Ik probeer dat ook, maar denk te hard na over mogelijke oorzaken voor zijn krokodillentranen en ben meer aan het onderzoeken dan bezig met troosten. Het is alsof moeders ook precies weten waar het aan schort, die hoeven dat niet uit te zoeken. Oh, hij schreeuwt om aandacht, het was maar een droom of nu heeft hij dorst. Zij weet het; ik vraag het me af.
Ik ben altijd druk. Moet nog dit, doe snel dat. Regel zus en schrijf even zo. Ik geef altijd heel bewust aandacht. Als het genoeg is gaat meneer terug in de box, in zijn bedje of naar zijn moeder die er nooit genoeg van krijgt. Zij geniet met volle teugen. De rest in haar leven is bijzaak. Ik vind dat prachtig en heb veel respect voor haar, maar kan helaas zelf niet zonder de turbo. Het is waarschijnlijk genetisch zo bepaald.
Ik maak een buiging voor alle mama's die vol overgave met hun kindjes in de weer zijn. Zelf ben ik misschien een slechte moeder, maar kan me heel goed 'beperken' tot de rol van zoetsappige slijmjurk én vader.