ken

'Ken is óók dood!' Rob Kamphues zei het droogjes, met een mix van verbazing én opluchting in zijn stem. En precies zo had hij het niet moeten zeggen.
We schrijven donderdag 31 oktober 2002. Voor het BNN programma Kamphues maakt Vrienden waren we een paar dagen in Los Angeles. Een van de afleveringen waarvoor we draaiden ging over Beth en Barbie. De eerste was een volslagen geflipte Amerikaanse huismoeder zonder kinderen, maar mét een ongekende verzameling popjes; de laatste is het popje zelf. Die ochtend hadden we een zeer exclusieve rondleiding gekregen op de Barbie-ontwerpafdeling van de firma Mattel en omdat we tijd over hadden waren we op zoek gegaan naar het kerkhof waar Ruth Handler, de geestelijk moeder van Barbie, is begraven.
De lucht was donkergrijs en het regende voorzichtig. Het was een gigantisch kerkhof dat tegen een heuvel aan lag. Alles wat je er hoorde was het ruisen van autowegen die elkaar naast het park kruisten. De poort stond wagenwijd open. Wij reden er met onze huurauto zo door.
Vanaf het moment dat we in Nederland waren vertrokken maakten we al grapjes over de blonde Barbie en haar domme vriendje Ken. Met name de laatste vonden wij een enorme gladjakker. Een minkukel, beschuitlul, darkroomtoerist, eikelbijter, mannelijke golddigger, vastgoedhandelaar, janjurk, stumper, uilskuiken, efteling, witwasser en een patjakker.
Wij dachten dat Ken een starfucker met kapsones was, die een beetje stoer rondtufte in de blingbling cabrio van zijn vriendinnetje Paris Barbie. Iemand noemde hem een kinky klaploper. Ruftende rukker. Een pop met rotkop. Een ander vond hem meer een koeienkut, kontkruiper, kwijlebal en babemagneet. Zo'n popje dat houdt van kamikazeseks. Een professioneel lamstraal.
Zo gingen wij de hele reis verder: Patser, patjepeeër, proleet. Een slijmjurk, slapjanus en sluitspiermusketier. Ken van Barbie was de loser van de week. Tot we op dat kerkhof stonden en eindelijk het graf van de bedenker van Barbie en Ken gevonden hadden.
Op een wand zagen we een grote plaquette met daarop de naam van Ruth Handler. Hier moesten we een korte presentatietekst opnemen. Deze kerkhofscène probeerden we enigszins respectvol te doen, hoewel het natuurlijk een luchtig programma moest worden.
Vlak nadat ik de camera had gestart en precies op het moment waarop Rob wilde beginnen met een heel verhaal viel zijn oog op de grafplaat naast die ene die wij moesten filmen. Daar lag Kenneth Handler, de zoon van Ruth, naar wie Ken kennelijk was vernoemd.
De verrassing van het aantreffen van het graf van Ken én het feit dat we Ken al een week lang belachelijk maakten, zorgden er voor dat Rob iets te blijmoedig uitriep: 'Kijk Ken! Ken is óók dood.'
Daarop kreeg ik een slappe lach waar geen einde aan kwam. Spoedig rolden de tranen in mijn viewer. Het beeld schudde een beetje. En dus kon ook de presentator zijn lach niet meer inhouden. De een versterkte de ander en andersom.
Je moet er bij geweest zijn…
In de verte kwam een begrafenisstoet het terrein op. Een polonaise van verdriet schuifelde heel langzaam in onze richting. De zwarte Chevy waarmee wij bruut het terrein waren opgereden stond nogal in de weg en dus moesten we snel zijn. Maar wij sloegen op onze knieën van meligheid. Nog één keer hebben we geprobeerd een nieuwe opname te maken. Helaas is het met deze belangrijke scène nooit meer goed gekomen.