Hoofddorp. Mensen vragen regelmatig waarom de camera's waarmee wij werken niet kleiner en lichter worden. Meestal antwoord ik dat die grote professionele camera's stabieler zijn, technisch beter, robuuster en dat het niet nodig is om ze compacter te maken. Vandaag had ik in het overvolle huis van een mammoetbotverzamelaar echter graag een ietwat handzamer apparaat gehad.
Overal stond iets. Botten, botten en nog eens botten. Grote dijbeenderen, knieschijven, kaken, schedeldelen, stukken ruggengraat en andere resten van uitgestorven diersoorten. Noem maar op. In ieder hoekje van de kleine woonkamer, op de eettafel, aan de wanden en zelfs op het aanrecht.
Ik wist niet wat ik zag.
We waren voor de televisieversie van het programma Vroege Vogels bij Dick Mol. Meer dan een amateur paleontoloog en niet zomaar een verzamelaar. De man wist alles van mammoeten, mastodonten en bijvoorbeeld sabeltandtijgers. Hij heeft resten van deze prehistorische beesten overal op aarde opgespoord en uitgegraven. De meeste botten in zijn huisje komen echter uit de netten van vissers.
Terwijl Mister Mammoet aan Menno Bentveld uitlegde dat op de plek van onze Noordzee ooit een waar paradijs moet zijn geweest voor mammoeten, stond ik vreselijk voorzichtig te wezen in de overvolle en donkere ruimte. Om alles zo losjes mogelijk op te nemen moesten de geluidsman en ik behoedzaam langs alle vondsten laveren. Kruip door, sluip door. Telkens als ik ergens tegenaan dreigde te lopen of bijna op iets waardevols ging staan kreeg ik van mijn collega Cor een por. Plek om extra licht neer te zetten was er niet. Hengelen was onmogelijk. En de enige positie waar onze regisseur veilig buiten beeld kon blijven was op de gang.
Op de bovenverdieping kwamen we niet verder dan de overloop. Alle kamers en zelfs de trap naar de zolder stonden vol met boeken en witte piepschuimdozen. In al die boxen heeft de verzamelaar meer moois dan het gemiddelde natuur historisch museum kan tonen.
Ieder zijn ding. Zo was ik heel blij met de groothoeklens en vooral met de lichtgevoeligheid van de moderne televisiecamera.
Meneer en mevrouw Mol benadrukten dat ze niet als dorpsgek of Paradijsvogels afgeschilderd wilden worden, maar in zo'n huis gaat elke weldenkende interviewer vragen hoe het zit met het afstoffen van alle voorwerpen. In dit geval wilde ik vooral weten of er ook een dode olifant in de porseleinkast zat.
Overal stond iets. Botten, botten en nog eens botten. Grote dijbeenderen, knieschijven, kaken, schedeldelen, stukken ruggengraat en andere resten van uitgestorven diersoorten. Noem maar op. In ieder hoekje van de kleine woonkamer, op de eettafel, aan de wanden en zelfs op het aanrecht.
Ik wist niet wat ik zag.
We waren voor de televisieversie van het programma Vroege Vogels bij Dick Mol. Meer dan een amateur paleontoloog en niet zomaar een verzamelaar. De man wist alles van mammoeten, mastodonten en bijvoorbeeld sabeltandtijgers. Hij heeft resten van deze prehistorische beesten overal op aarde opgespoord en uitgegraven. De meeste botten in zijn huisje komen echter uit de netten van vissers.
Terwijl Mister Mammoet aan Menno Bentveld uitlegde dat op de plek van onze Noordzee ooit een waar paradijs moet zijn geweest voor mammoeten, stond ik vreselijk voorzichtig te wezen in de overvolle en donkere ruimte. Om alles zo losjes mogelijk op te nemen moesten de geluidsman en ik behoedzaam langs alle vondsten laveren. Kruip door, sluip door. Telkens als ik ergens tegenaan dreigde te lopen of bijna op iets waardevols ging staan kreeg ik van mijn collega Cor een por. Plek om extra licht neer te zetten was er niet. Hengelen was onmogelijk. En de enige positie waar onze regisseur veilig buiten beeld kon blijven was op de gang.
Op de bovenverdieping kwamen we niet verder dan de overloop. Alle kamers en zelfs de trap naar de zolder stonden vol met boeken en witte piepschuimdozen. In al die boxen heeft de verzamelaar meer moois dan het gemiddelde natuur historisch museum kan tonen.
Ieder zijn ding. Zo was ik heel blij met de groothoeklens en vooral met de lichtgevoeligheid van de moderne televisiecamera.
Meneer en mevrouw Mol benadrukten dat ze niet als dorpsgek of Paradijsvogels afgeschilderd wilden worden, maar in zo'n huis gaat elke weldenkende interviewer vragen hoe het zit met het afstoffen van alle voorwerpen. In dit geval wilde ik vooral weten of er ook een dode olifant in de porseleinkast zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.