naar de knoppen

Valencia. En dan, aan het eind van een lange dag, heeft de verslaggever iets minder dan twee uur om een reportage van vijf minuten te monteren. Dat is krap. Hij moet daarvoor naar de studio van Canal9, een Spaans TV station aan de rand van de stad. De cameraman gaat mee voor morele support. Bij de ingang worden ze tegen gehouden, omdat het verboden is om camera's mee naar binnen te nemen. In het pand van de televisiezender zijn camera's niet welkom... Uiteindelijk wacht het apparaat onder de desk van de prettig gestoorde receptioniste op zijn baasje.
De Nederlanders treffen op de eerste een primitieve edit-set die bezet is. Tien minuten later dan gepland mogen ze binnen komen. Mooie Maria is de knoppendrukker van dienst. Op de vraag of ze Engels spreekt antwoord ze 'poco'. Als ze 'a little' had gezegd was het geloofwaardig geweest. Snel blijkt dat deze vriendelijke editor inderdaad over allerlei talenten beschikt, maar geen woord Engels spreekt. Complicerende factor is dat het enige Spaans dat de verslaggever en zijn cameraman spreken het woordje 'cerveza' is.
Dat wordt lachen, denkt de cameraman. Hij gaat op de grond van het kleine zuurstofloze hok zitten en pakt zijn aantekeningenboekje. Het is te leuk om geen gedetailleerd verslag te schrijven van dit bijzonder staaltje handen- en voetenwerk.
Welkom in Babylon!
Binnen twee minuten is bewezen dat communicatie een wezenlijk onderdeel is van televisie maken. Voor de eerste twee shots achter elkaar staan is een kwartier verstreken. 'Als ik deze prehistorische montageset mocht bedienen zou het sneller gaan', denkt de schrijvende filmer, maar dat durft hij niet voor te stellen. Hij wil het mislukken van deze expeditie niet op zijn geweten hebben.
De verslaggever kijkt op de klok. Op deze manier is het filmpje niet voor middernacht uitzendklaar. Toch blijven de drie in het benauwde kamertje vriendelijk naar elkaar lachen. Het is belangrijk om de sfeer goed te houden, maar ook een hele kunst. De altijd rustige cameraman wordt er een tikkeltje nerveus van. Stressdruppeltjes verschijnen op het voorhoofd van de reporter en complete paniekvlekken onder de oksels van Maria.
Ze doet haar best en blijft vragen stellen in het Spaans. De verslaggever antwoordt telkens in het Engels dat hij er niets van begrijpt. Daarop kijkt zij met grote ogen naar hem en uiteindelijk haalt hij zijn schouders op. In een vergelijkbare situatie moet het format van hints zijn bedacht.
Het gaat pas een beetje werken als de verslaggever tijdcodes van in- en uitpunten op een briefje schrijft.
Nog een paar voorbeelden van spraakverwarring en de cameraman heeft een goed verhaal voor zijn weblog. Omdat hij zo fanatiek zit te pennen ziet hij even niet dat de deur open zwaait. Hard tegen zijn knie. Een grote man met baard komt binnen. Die stelt zichzelf voor als Mustafa. Hij spreekt Engels. In ieder geval meer dan Maria. Ruim voldoende om de klus te klaren en hij kan nog monteren ook!
Het probleem is opgelost. Maria verlaat graag de ruimte, bedankt haar collega en groet de holandés in het Spaans. De cameraman slaat zijn schriftje dicht. Weer een goed verhaal naar de knoppen.



http://cgi.nos.nl/cgi/player/?mpurl=http://download.omroep.nl/nos/av/07/11/02/koeman_valencia4.flv&referer=http://www.nos.nl/nosstudiosport/artikelen/2007/11/2/index_av.html