Londen. ‘Cute’ zegt een jonge dame bij de Starbucks op Englands Lane. Ze doelt niet op mij, maar knikt naar het mannetje dat ik op mijn rug draag. Het compliment doet mij hoe dan ook deugd. Kennelijk zit meneer te sjansen en zo vestigt hij ook extra aandacht op zijn vader.
Speciaal voor deze stedentrip heb ik een soort rugzak gekocht waarin ik mijn zoon kan vervoeren zonder Bugaboo. Een Nomad lichtgewicht kinderdrager. Eigenlijk is ons ventje nog net iets te klein voor deze vorm van transport, maar eenmaal hoog op mijn rug is meneer extreem gelukkig. Hij slaat olijk met zijn armpjes in de lucht. Het hoofdje draait van links naar rechts en snel weer terug. Hij kijkt zijn ogen uit. Eindelijk kan hij zien wat wij ook zien en is zijn uitzicht niet langer beperkt tot het kikvorsperspectief van waaruit je alleen wolken, boomtakken of de kap van de kinderwagen kan waarnemen.
Het plezier van de baby blijft niet onopgemerkt. Op Haverstock Hill trekken Art en ik veel aandacht. Vooral van vrouwen. Sommigen kunnen zich niet inhouden. Oh’s en Ahhhh’s vliegen om onze oren.
Als we voor het Metrostation Hampstead linksaf slaan richting het steegje dat Flask Walk heet, lopen we langs twee dames die staan te kletsen voor een winkeltje met een etalage vol roze spulletjes. Ik heb het gevoel dat we terecht zijn gekomen op de Wegisweg uit de boeken van Harry Potter. De dames hadden goedaardige heksen kunnen zijn die J.K. Rowling zou beschrijven als mollig en vriendelijk. Eentje zie ik allen op de rug. Ze draagt een lange zwarte jas. De ander kijkt me aan. Het is alsof zij een tafelkleed heeft omgeslagen. Wit met rode lijnen. Het zou ook een grote theedoek kunnen zijn. Ze heeft een dikke pukkel op haar kin. Echt waar. Het enige dat nog ontbreekt zijn twee bezems en de zwarte kat.
Ik kijk natuurlijk net even te lang. Gelukkig heeft de mevrouw dat niet in de gaten. Zij is gefocust op de kleine blije magiër in mijn backpack.
‘Ohhhhhhhh. He’s so adorable!’ zegt ze luid en duidelijk.
Glimlachend loop ik verder. Ik hoop alleen dat het geen toverspreuk is, want vrijwel direct valt meneer in slaap.
Speciaal voor deze stedentrip heb ik een soort rugzak gekocht waarin ik mijn zoon kan vervoeren zonder Bugaboo. Een Nomad lichtgewicht kinderdrager. Eigenlijk is ons ventje nog net iets te klein voor deze vorm van transport, maar eenmaal hoog op mijn rug is meneer extreem gelukkig. Hij slaat olijk met zijn armpjes in de lucht. Het hoofdje draait van links naar rechts en snel weer terug. Hij kijkt zijn ogen uit. Eindelijk kan hij zien wat wij ook zien en is zijn uitzicht niet langer beperkt tot het kikvorsperspectief van waaruit je alleen wolken, boomtakken of de kap van de kinderwagen kan waarnemen.
Het plezier van de baby blijft niet onopgemerkt. Op Haverstock Hill trekken Art en ik veel aandacht. Vooral van vrouwen. Sommigen kunnen zich niet inhouden. Oh’s en Ahhhh’s vliegen om onze oren.
Als we voor het Metrostation Hampstead linksaf slaan richting het steegje dat Flask Walk heet, lopen we langs twee dames die staan te kletsen voor een winkeltje met een etalage vol roze spulletjes. Ik heb het gevoel dat we terecht zijn gekomen op de Wegisweg uit de boeken van Harry Potter. De dames hadden goedaardige heksen kunnen zijn die J.K. Rowling zou beschrijven als mollig en vriendelijk. Eentje zie ik allen op de rug. Ze draagt een lange zwarte jas. De ander kijkt me aan. Het is alsof zij een tafelkleed heeft omgeslagen. Wit met rode lijnen. Het zou ook een grote theedoek kunnen zijn. Ze heeft een dikke pukkel op haar kin. Echt waar. Het enige dat nog ontbreekt zijn twee bezems en de zwarte kat.
Ik kijk natuurlijk net even te lang. Gelukkig heeft de mevrouw dat niet in de gaten. Zij is gefocust op de kleine blije magiër in mijn backpack.
‘Ohhhhhhhh. He’s so adorable!’ zegt ze luid en duidelijk.
Glimlachend loop ik verder. Ik hoop alleen dat het geen toverspreuk is, want vrijwel direct valt meneer in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.