broodje pomp

Eemnes. Ooit was het in onze business heel gewoon dat alle dagen minimaal tien uur duurden, of je ze gemaakt had of niet. En je kreeg een riante vergoeding voor het kopen van eten en drinken op locatie. Sejours heet dit in televisieland. We streken dat geld op alsof het de normaalste zaak van de wereld was, zelfs als de klant het eten al had betaald. Voor ons bestond het woord pauze niet, hoewel we uitgebreid gingen lunchen als het even kon. Lunch- of dinertijden werden niet genoteerd en kwamen altijd als gewerkte uren op de factuur. 
Vroeger. Toen alles beter was. Hoewel je in die jaren nog geen pistoletjes met Filet Americain bij de pomp kon kopen. Dat is nog niet eens heel lang geleden.
Tegenwoordig is het standaard dat ook een cameraman pauze heeft. Op papier. Een beetje slimme producer weet namelijk dat cameramensen heel primair in elkaar zitten. Geef ze goed te eten en ze doen alles voor je. En dus begint het met een vermelding van de lunchtijden op het callsheet, zodat je in ieder geval in de ochtenduren een gemotiveerde ploeg hebt.
Alleen zijn de tijdschema’s heden ten dagen behoorlijk strak. Er wordt over het algemeen weinig rekening gehouden met fileleed of andere tegenslagen. Terwijl je daar bijna elke draaidag mee geconfronteerd wordt. Dus loopt de planning regelmatig in de soep. Dat is dan gelijk de enige die nog soep krijgt.
Nou zie ik er uit alsof ik best een dag zonder lunch kan. Misschien zelfs een paar weken, met mijn 92,8 kilo naakt aan de haak. Toch werkt het op de een of andere manier niet zo. Ik word heel trillerig als ik lang niets eet. En toevallig zijn trillen en beven slechte eigenschappen voor een cameraman. Ik ben minder scherp als ik trek heb. Futloos ook. Als je maar lang genoeg wacht met bijvoederen, word ik zelfs behoorlijk sacherijnig. 
Dan komen anno 2008 de noodrepen. Het handboek voor elke producer begint met 1000 tips voor een snelle lunch. Leve de Sultana’s, Liga’s, Mars, Twix, Bounty, Snickers of Mueslirepen. Als de ploeg daarmee niet akkoord gaat is het broodje van de pomp een goede oplossing, mits er nog een verplaatsing over de snelweg in het schema staat. Ik ken zelfs regelneven die hun ploeg graag even langs Mc Donalds loodsen. Daar is niks op tegen, maar liever niet drie keer per week.
Als de opdrachtgever de snelle hap afrekent, is dat vaak goedkoper dan het achteraf moeten betalen van de sejoursvergoeding. Een ander bijkomend voordeel is dat het weinig tijd kost. In sommige gevallen levert het zelfs tijd op. Als de ploeg een half uur pauze schrijft voor het wegwerken van een broodje -wat feitelijk in een kwartier is gepiept- dan boek je tijdwinst. 
Al die pitstops bij Wild Bean Café’s, Dèlifrance of Drive Trough restaurants zijn hartstikke slecht voor de lijn. Het cameramannenkorps van Nederland wordt er zeker niet sneller van. Toch weiger ik het om een eigen trommeltje met bruinbrood mee te nemen. Al is het maar, omdat we dan helemaal geen rust meer krijgen. 

Natuurlijk gaat het ook wel eens goed. Zoals bijvoorbeeld vanmiddag in Eemnes. Heerlijk gegeten bij de familie C. 
Maar ja, daarover kan je lang niet zo’n leuke verhaaltjes schrijven.