onderbroek in de achterhoek

Wehl. Ik was deze week in de Achterhoek. Aan een droogmolen wapperden grote witte onderbroeken. De zon kwam op en flakkerde door de bomen. Vogels floten alsof het lente was, maar de boerenkool stond nog op het land. In de verte tingelden de spoorbomen. De stoptrein kedengde voorbij. Aan de andere kant het monotone geluid van een betonmolen en een krakend bouwvakkers radiootje. Het was acht uur in de ochtend geweest. Niemand luisterde naar het weerbericht.
Misschien maakte ik te veel werk van deze scène, maar het was te mooi om niet te filmen. De geluidsman aan mijn zijde straalde van oor tot oor. Hij zwaaide vrolijk met zijn richtmicrofoon in de rondte om alle setnoise zo puur mogelijk te registreren. Op deze manier wilde hij elke dag zijn werk doen. Hij moest zich inhouden om niet door zijn eigen geluid te fluiten.
En toen kwam de regisseur naar buiten. Hij had binnen een paar koppen thee gedronken en de hoofdpersoon van zijn documentaire op scherp gezet. Nu was het gedaan met de pret. De zweep er over.
‘Heb je dit?’ en ‘Zie je dat?’
‘Kijk daar!’
Er zijn regisseurs die hun cameramensen vrij laten en nauwelijks aanwijzingen geven. Ze hebben het volste vertrouwen in de vakmensen van beeld en geluid. Hoewel ze nooit precies krijgen wat ze voor ogen hadden, is dit slag regisseurs bijna altijd tevreden. Zo is de regisseur in kwestie meestal.
Maar je hebt ook boemannen. Regisseurs die geen seconde hun mond houden. Alles roepen wat ze zien. Voortdurend sturen en bijsturen. Het type dat een cameraman helemaal gek maakt. Bikkelhard en genadeloos. Zo stond onze regisseur daar deze week -tot mijn grote verbazing- in die vredige Achterhoek, in mijn nek te blazen.
Pen en papier in zijn hand om aantekeningen te maken. Telefoon in de aanslag om mijn baas te bellen met de eerste klachten van de dag. Hij kwam met een berg onuitvoerbare voorstellen waar de Mont Blanc een molshoop bij is. En dan het toontje waarop...
Binnen bleek dat de hoofdpersoon van onze film er ook last van had. De altijd vriendelijke advocaat was hevig gepikeerd. Om te beginnen over het tijdstip van deze video-overval. En er was een nogal botte mailwisseling aan deze draaidag vooraf gegaan. Vervolgens zat de man alleen maar ruzie te maken tijdens het voorgesprek. Het was alsof hij doelbewust de spanning liet oplopen.
Hij begon zelfs over het formaat en het bouwjaar van de onderbroek aan de waslijn. Daarmee raakte het regisseurtje een zeer gevoelige snaar.
De rest van de ochtend hebben we hem massaal genegeerd. Gelukkig duurde het klusje niet lang en stond de scène die we moesten hebben er snel op. Om te voorkomen dat hij meer kapot zou maken dan ons lief was hebben we hem in de keuken laten wachten, met als excuus dat het beter was voor het geluid.
Bij de auto vroeg ik hem naar de reden van zijn irritante gedrag. Hij stelde dat het hem al langer stoorde dat hij op een vriendelijke en professionele manier mijn weblog alsmaar niet haalde. Nu had hij zich voorgenomen het eens met de botte bijl te proberen.