zondagochtend ei

De Meern. Al sinds het begin van onze relatie verras ik mijn vriendin elke zondagochtend met ontbijt op bed. Als het er op zondag niet van komt, dan heb ik het meestal op zaterdag al gedaan. Soms lukt het zelfs meerdere keren per week. 
Twee Kaiser ovenbroodjes. Een met kaas en de ander met vlokken. Een kopje thee, een sapje en een hardgekookt eitje. En om dat eitje is het eigenlijk allemaal te doen, want zonder ei kunnen we niet toeken.
Ik weet nooit precies hoe lang het ei moet koken om perfect hard te worden, dus kook ik ze lang. Daarna laat ik ze behoorlijk schrikken. Volgens mij is dat dé manier om ze zo hard mogelijk te krijgen. Belangrijk is wel dat de eitjes tijdens het koken niet barsten. Anders heeft het toeken geen zin meer.
We eten eerst de broodjes, drinken de thee en dan is het moment aangebroken waar we de hele week op hebben gewacht.
Het toeken.
Vroeger, in mijn jeugd, toekten we alleen met Pasen. Maar waarom zou je zo’n mooi gebruik beperken tot een keer per jaar. Het is té leuk. Wekelijks toeken is bij ons thuis ook noodzakelijk wegens sterke revanche gevoelens. De verliezer van de ene zondag heeft de volgende week iets goed te maken.
Toeken is simpel. Je neemt ieder een ei in de hand. Met de spitse punt naar boven. En dan tik je tegen elkaar om te kijken wie het sterkste ei heeft. Dat is dan de winnaar van het toeken. Hier in huis een niet onbelangrijke titel.
Mijn vriendin wint verdacht vaak. Vermoedelijk heeft zij een tactiek waarvan ik het bestaan niet weet. Of ze kent een simpel trucje dat bijna altijd werkt. Maar ik laat haar graag winnen. Ik roep elke zondagochtend dat ik gelukkig ben in de liefde. Dan is de nieuwe week alweer goed begonnen.