Utrecht. Het is al behoorlijk laat. Hoogste tijd voor papa om zijn bed op te snorren. Chronisch slaaptekort speelt hem al weken parten. Misschien zelfs maanden. Hij betrapt zichzelf zo nu en dan op vermoeidheidchagerijnigheid. Maar de avonduurtjes zijn goud waard. Het is het enige moment van de dag waarop hij nog iets voor zichzelf kan doen.
Plotseling wordt zoonlief wakker. Gekrijs uit de kinderkamer. Het ventje heeft in zijn slaap het speentje uitgespuugd en nu kan hij het niet meer vinden. Hard huilen is zijn methode om voor elkaar te krijgen dat er iemand komt.
Meestal is mama razendsnel, maar nu wint papa. Hij sluipt naar binnen en probeert zijn zoon gerust te stellen met een ‘Sssssssst’ op fluistertoon. Voor de zekerheid laat vader het licht uit, anders is het boefje dadelijk klaarwakker.
Papa moet het verloren fopspeentje op de tast zoeken. Het liefst zo snel mogelijk, want alle alarmbellen rinkelen. Eerst naast het hoofdje van de man in paniek, dan tussen de lakentjes en daarna neuriënd of zacht zingend op de knieën. Meestal ligt de tut op een speenworp van het kinderbedje. Soms is het ding er op wonderlijke wijze onder gekomen of aan de andere kant tussen spijltjes en de muur blijven steken. Dan vind je hem bijna niet of je komt er niet zomaar bij.
Er zullen vast ouders zijn die dit praktische probleem op simpele wijze hebben opgelost. Een voorraad speentjes is misschien een idee. In principe zijn die ook in huis; ze liggen alleen nooit voor het grijpen.
Nu weglopen is slecht voor de binding. De kleine bink moet er op kunnen vertrouwen dat papa zelfs in het pikkedonker zijn grootste problemen kan oplossen.
Het bedje moet even van zijn plek en dan valt het speentje met een tik op de grond. Paps wurmt zijn arm tussen spijltjes en muur om het te pakken. Hij kan er nauwelijks bij, maar uiteindelijk lukt het natuurlijk. Voor hij zijn zoon echt gerust kan stellen steekt hij het vieze ding even in zijn eigen mond. Daar komt de uitdrukking ‘stof happen’ waarschijnlijk vandaan.
Als het weer stil is in huis krijgt papa een briljant idee. Hij gaat een speentje ontwikkelen dat oplicht zodra het wordt uitgespuugd. Of een speciale fopspeensensor die je met behulp van kinderkamer-GPS kan opsporen. De tutdetector.
Misschien kan het zelfs veel eenvoudiger: Het glow-in-the-dark speentje is vast een gat in de markt!
Plotseling wordt zoonlief wakker. Gekrijs uit de kinderkamer. Het ventje heeft in zijn slaap het speentje uitgespuugd en nu kan hij het niet meer vinden. Hard huilen is zijn methode om voor elkaar te krijgen dat er iemand komt.
Meestal is mama razendsnel, maar nu wint papa. Hij sluipt naar binnen en probeert zijn zoon gerust te stellen met een ‘Sssssssst’ op fluistertoon. Voor de zekerheid laat vader het licht uit, anders is het boefje dadelijk klaarwakker.
Papa moet het verloren fopspeentje op de tast zoeken. Het liefst zo snel mogelijk, want alle alarmbellen rinkelen. Eerst naast het hoofdje van de man in paniek, dan tussen de lakentjes en daarna neuriënd of zacht zingend op de knieën. Meestal ligt de tut op een speenworp van het kinderbedje. Soms is het ding er op wonderlijke wijze onder gekomen of aan de andere kant tussen spijltjes en de muur blijven steken. Dan vind je hem bijna niet of je komt er niet zomaar bij.
Er zullen vast ouders zijn die dit praktische probleem op simpele wijze hebben opgelost. Een voorraad speentjes is misschien een idee. In principe zijn die ook in huis; ze liggen alleen nooit voor het grijpen.
Nu weglopen is slecht voor de binding. De kleine bink moet er op kunnen vertrouwen dat papa zelfs in het pikkedonker zijn grootste problemen kan oplossen.
Het bedje moet even van zijn plek en dan valt het speentje met een tik op de grond. Paps wurmt zijn arm tussen spijltjes en muur om het te pakken. Hij kan er nauwelijks bij, maar uiteindelijk lukt het natuurlijk. Voor hij zijn zoon echt gerust kan stellen steekt hij het vieze ding even in zijn eigen mond. Daar komt de uitdrukking ‘stof happen’ waarschijnlijk vandaan.
Als het weer stil is in huis krijgt papa een briljant idee. Hij gaat een speentje ontwikkelen dat oplicht zodra het wordt uitgespuugd. Of een speciale fopspeensensor die je met behulp van kinderkamer-GPS kan opsporen. De tutdetector.
Misschien kan het zelfs veel eenvoudiger: Het glow-in-the-dark speentje is vast een gat in de markt!
of gewoon geen speentje meer...even cold turkey bij de kleine spenentrekker... maar daarna geen centje pijn meer!
BeantwoordenVerwijderenArjan
Hou jij er als verantwoordelijk vader wel even rekening mee dat die fluorecerende dingetjes vaak hartstikke giftig zijn? Mijn ervaring is dat een lampje aan op de overloop of badkamer voor voldoende licht in de kinderkamer zorgt om het speentje snel op te snorren. Heel erg herkenbaar verhaal!
BeantwoordenVerwijderenGewoon 4 spenen in bed leggen en er vooral in laten liggen. Gaat prima. Altijd eentje voor het grijpen en de aanschaf hiervan had ik wel ervoor over, want er ging en gaat niets boven een lekker nachtje slapen.
BeantwoordenVerwijderenIk denk trouwens (buiten het giftige feit) dat het voor die kleintjes ook niet lekker slaapt met zo'n lampje op hun bovenlip.
Groetjes, Karin
Dag collegapapa. Er zijn van die handige speenhouders met een touwtje te koop (gewoon bij de Prenatal) waarbij je aan de ene kant de speen vastmaakt en aan de andere kant de clip aan zijn pyjama of trappelzak vastklikt. Fop nooit meer kwijt, en als-ie handig is kan-ie 'm 's nachts zelf weer in zijn bakkes stoppen.
BeantwoordenVerwijderen