tv babe

Hilversum. Ze wilde dolgraag met haar snoetje op tv. Een eigen praatprogramma ofzo. En het liefst dagelijks. Oprah was het grote voorbeeld. Wat Daphne kon, dat kon zij ook. Mathijs of Pauw en Witteman. Eigenlijk was ze de nieuwe Sonja, alleen nog niet ontdekt. 
Op een dag kwam de zender met een unieke aanbieding. Nadat ze van de receptie naar de redactie was gepromoveerd kreeg ze nu een klein programma. Daarvoor had ze het maar één keer met de hoofdredacteur hoeven doen. Nu was dit nog niet echt de personalityshow van haar dromen, maar het was wel een begin. Ze mocht wekelijks beroemde gasten interviewen in een caféachtige omgeving. Op feestjes kon ze alvast verkondigen dat ze haar eigen talkshow had. 
Maar het viel niet mee. Na de eerste opname ging het gelijk mis. Trots zat ze thuis op de bank te kijken, tot ze plotseling werd geconfronteerd met haar minder voordelige kanten. De camera’s hadden haar ook van opzij en -erger- van achteren in beeld genomen. Nu zag ze wat de spiegel nooit laat zien. Ze schrok zich een hoedje en met haar alle familie en vrienden, die voor de gelegenheid waren uitgenodigd.
In dit decor werd ze niet bepaald gespaard. Ze had een kont. Enorme hangtieten en een buikje. Of zeg maar rustig ‘buik’. Haar haar zat van achteren voor geen meter. Het zag er uit alsof ze aan de stroom was blijven hangen. Door de rare designstoel waarop ze moest zitten hing ze erbij als een ingezakte plumpudding. En alles was genadeloos in beeld.
Niemand zei iets, maar de volgende dag stierde de ster in wording het kantoor van de hoofdredacteur binnen. Die beloofde direct beterschap, al was het maar om de opgelaaide emoties te bedaren. De regisseur kreeg onwijs op zijn lazer en de visagiste werd ontslagen.
Op de tweede draaidag stond alles en iedereen op scherp. Alleen was er niets gedaan aan de set en ook Sonja Bakker had in die korte tijd nog geen zichtbaar resultaat geboekt. En dus zat de kleine presentatrice weer als een zoutzak op een onhandige barkruk, achter de te hoge tafel. 
Televisie is meedogenloos. Camera’s zijn nietsontziend. Het komt niet vaak voor dat iemand zo fotogeniek is dat hij of zij door de lens mooier wordt. De meeste mensen lijken in beeld dikker. Dat is lastig, want personen die graag in beeld komen zijn over het algemeen nogal ijdel.
Het talent met zwembandjes keek op de floormonitor en zag gelijk dat het mis was. Ze begon te mopperen tegen de regie en de cameramensen op de vloer. Die moesten haar probleem oplossen. Geen totaalshots verkopen, haar niet over-shoulder te filmen en zeker niet te close. Daarmee begon het gemor over de intercom. De regisseur wist welke carrières er op het spel stonden en deed nog even zijn best, maar de gedreven mannetjes op de vloer keken niet naar de inhoudelijke capaciteiten van deze dame. Vooral omdat ze zich nieteens netjes had voorgesteld voor ze begon met klagen. 
‘Dan ga ik naar huis!’ fluisterde een van de cameramannen in het microfoontje van zijn headset, toen hij hoorde hoe weinig shots er over bleven. Het cynisme droop er vanaf. Hij keek minachtend naar de presentatrice en verlegde zijn blik naar de woest aantrekkelijke dame van productie verderop.
De nieuwe Sonja had het allemaal haarfijn in de gaten. Ze werd er behoorlijk onzeker van. Even hield ze zich goed, maar uiteindelijk brak ze. Ze sprong van de hoge stoel en holde richting kleedkamer. Snotterend en snuivend. Onderweg verloor ze dikke tranen.
Die dag liep de opname dik een uur uit. De presentatrice kreeg natuurlijk haar zin, waardoor die aflevering er behoorlijk gekunsteld uit zag. De ploeg beet de lippen stuk. Verwoede pogingen om professioneel te blijven waren echter al jammerlijk mislukt.