beeldgek

Zaltbommel. Waarom heb ik altijd en overal de neiging om door een zoeker te kijken? Waarom kan ik niet ontspannen op een mooie lentedag zonder foto- of videocamera? Waarom moet ik toch alles vast leggen? Waarom is er geen substantieel verschil tussen werk en privé?
Daar ga ik weer op mijn knieën in het struikgewas. Gehurkt in een bloemperk of plat, liggend op mijn buik, in het gras. Spelen met scherptediepte is mijn way of life. 
Het is een afwijking. Noem het een verslaving. Misschien zelfs een beetje ziekelijk. En het wordt niet minder.
Gelukkig klaagt mijn schatje niet snel en weet zoonlief niet beter. Zij kunnen wèl rustig blijven zitten tijdens een spontane picknick en gewoon genieten van de zon. Elke bloem, mug of mier. Ik niet. Ik moet alles vangen in beelden. Zo lang ik mag registreren heb je geen kind aan mij.
En eenmaal thuis moet al dat materiaal worden geselecteerd, verwerkt en opgeslagen. Dozen met foto’s verdienen nog een plekje in overzichtelijke albums. Een lade vol volle videobandjes moet ooit worden teruggesneden tot kijkbare filmpjes, met een overzichtelijke lengte. De harde schijf puilt uit van mijn fotobestanden, maar het maken van een mooi fotoboek komt er niet van. Ik moet namelijk ook nog een beeldend verhaaltje schrijven.
Dit is niet bij te benen.
Het is de gekte in mij. De onrust van een Rein. Een tik waar ik blij van word, maar die er ook voor zorgt dat ik een chronisch gebrek aan tijd heb. Bovendien verplicht deze dwangneurose de mensen in mijn omgeving om telkens weer, vol overgave, model te staan. Ik hoop dat ze het nog lang volhouden, want zelf voel ik geen enkele behoefte om af te kicken. Fotograferen en filmen is te leuk. Een leven zonder, is geen leven.