Amsterdam. Voor lezers die hier uitsluitend komen voor de avonturen van een cameraman heb ik goed nieuws. De baby is het huis uit! Het is raar maar waar. Vanaf vandaag geen zoetsappige babyverhalen meer.
Om eerlijk te zijn vind ik het niet zo erg. Mijn lieve lief heeft er meer moeite mee. Zij wil eigenlijk het liefst een nieuwe baby.
Alle vrouwelijke fans, die stoere cameramannenpraat lang niet zo interessant vinden, hoeven niet gelijk in paniek te raken. De baby is gewoon geen baby meer. Hij is namelijk al 1 en dat is volgens de vakliteratuur (Oei, ik groei!) te oud voor een baby. Sinds vandaag moeten we hem dreumes noemen.
Alweer een mijlpaal.
Ik heb ontdekt dat papa’ en mama’s op zo’n eerste verjaardag van hun kind niet veel meer doen dan terugblikken. Op het afgelopen jaar. Het was emotioneel, ontroerend en prachtig allemaal, maar ook o-zo hectisch, heftig en slopend. Inmiddels is niets meer zoals het was. Soms droom je nog van die ongebonden, onbezorgde tijd, om twee tellen later intens te genieten van een schaterlachend kind. Of een nieuw trucje, waarmee hij zo veel indruk maakt dat de tranen spontaan in je ogen springen.
En ik heb me altijd wezenloos geërgerd aan ouders die op elke verjaardag weer kwamen met dat verschrikkelijke bevallingsverhaal. Maar nu weet ik dat het niet anders kan. Ook mijn zoon zal tot in lengte van jaren te horen krijgen wat wij van minuut tot minuut deden op 14 en 15 mei 2007.
Om er toch ook voor hem een feestje van te maken zijn we vanmiddag met z’n drietjes op pad gegaan. En wat is nou origineel als het mannetje Art heet? Precies, Artis!
Meneer had meer oog voor een leeg colaflesje dan voor de olifanten. Hij keek langer naar de spijlen van het hek dan naar de Emoes. Schonk al zijn aandacht aan een vrouw in rolstoel en vergat te kijken naar de miereneter. Keek meer naar rechts dan naar Lynx.
Alleen de pinguïnrots vond hij geweldig. Dat vonden zijn ouders ook leuk, omdat het voedertijd was en de oppasser een interessant verhaal vertelde over relatiebemiddeling bij pinguïns.
Kortom het was een heerlijk dagje uit. Pa en ma evalueerden voor de zoveelste keer de geboorte van het heerlijke mannetje en de dreumes deed zijn uiterste best om zijn eigen wandelwagen te duwen.
Om eerlijk te zijn vind ik het niet zo erg. Mijn lieve lief heeft er meer moeite mee. Zij wil eigenlijk het liefst een nieuwe baby.
Alle vrouwelijke fans, die stoere cameramannenpraat lang niet zo interessant vinden, hoeven niet gelijk in paniek te raken. De baby is gewoon geen baby meer. Hij is namelijk al 1 en dat is volgens de vakliteratuur (Oei, ik groei!) te oud voor een baby. Sinds vandaag moeten we hem dreumes noemen.
Alweer een mijlpaal.
Ik heb ontdekt dat papa’ en mama’s op zo’n eerste verjaardag van hun kind niet veel meer doen dan terugblikken. Op het afgelopen jaar. Het was emotioneel, ontroerend en prachtig allemaal, maar ook o-zo hectisch, heftig en slopend. Inmiddels is niets meer zoals het was. Soms droom je nog van die ongebonden, onbezorgde tijd, om twee tellen later intens te genieten van een schaterlachend kind. Of een nieuw trucje, waarmee hij zo veel indruk maakt dat de tranen spontaan in je ogen springen.
En ik heb me altijd wezenloos geërgerd aan ouders die op elke verjaardag weer kwamen met dat verschrikkelijke bevallingsverhaal. Maar nu weet ik dat het niet anders kan. Ook mijn zoon zal tot in lengte van jaren te horen krijgen wat wij van minuut tot minuut deden op 14 en 15 mei 2007.
Om er toch ook voor hem een feestje van te maken zijn we vanmiddag met z’n drietjes op pad gegaan. En wat is nou origineel als het mannetje Art heet? Precies, Artis!
Meneer had meer oog voor een leeg colaflesje dan voor de olifanten. Hij keek langer naar de spijlen van het hek dan naar de Emoes. Schonk al zijn aandacht aan een vrouw in rolstoel en vergat te kijken naar de miereneter. Keek meer naar rechts dan naar Lynx.
Alleen de pinguïnrots vond hij geweldig. Dat vonden zijn ouders ook leuk, omdat het voedertijd was en de oppasser een interessant verhaal vertelde over relatiebemiddeling bij pinguïns.
Kortom het was een heerlijk dagje uit. Pa en ma evalueerden voor de zoveelste keer de geboorte van het heerlijke mannetje en de dreumes deed zijn uiterste best om zijn eigen wandelwagen te duwen.
Art is 1
Oppassen hoor, niet te veel wennen aan kinderen, voor je het weet heb je er een bij. Of twee. Of zoals mijn broertje gisteren in drie uur tijd zijn vijfde (!) geboren zag worden. Alsof het niets is!
BeantwoordenVerwijderenNou het is geweldig!
BeantwoordenVerwijderenOf het je eigen kind is, je ziet het groeien, het gaat lopen, het gaat praten, allemaal geweldig.
OF.... het is je kleinkind, het gaat groeien, het lacht, het kraait, het kruipt, het brabbelt, het slaat die kleine armpjes om je heen, het geeft kusjes, oma Hoensbroek, oma Mieke, geweldig, laat maar komen die kleintjes!!!!!
Gefeliciteerd Art. Nog vele jaren.
BeantwoordenVerwijderenDat Art-is 1 karretje heb je toch zeker mee naar huis genomen voor dat mannetje!ik durf mijn naam niet bekend te maken.
BeantwoordenVerwijderenHiep hiep hoera Art...
BeantwoordenVerwijderenIk ben je verjaardag vergeten donderdag... Dus bij deze van harte...
Wat zat jij in een mooi karretje, ik ga binnenkort met mijn papa en mama naar de Apenheul... ook mijn eerste verjaardag vieren.
Als ik meer zie dan rolstoelen, spijlen en rechts dan mail ik je.
groeten Lise