Antwerpen. Het filmen van een goed concert is een lust voor elke cameraman. Persoonlijk was ik altijd fan van 2MeterSessies en gelukkig heb ik het genoegen gehad om er nog een paar te mogen draaien. Daarna kwam ParadisoLife en dat was ook altijd een feest. Helaas voor de makers scoren dit soort programma’s niet goed genoeg, maar gelukkig zijn er toch telkens weer liefhebbers die het proberen om kwalitatief hoogstaande popmuziek in een pure vorm te registreren.
Zo was ik gisteren een van de gelukkige vier cameramensen bij een zogenaamde Tommy Hilfiger Sessie in Antwerpen. Het kledingmerk wil trendy optredens op haar site TommyTV plaatsen en neemt met dutchView in allerlei Europese steden jamsessies op. Rome, Berlijn, Madrid en Amsterdam heb ik helaas gemist.
Op de meest basale wijze hebben we het optreden vastgelegd. Met vier schoudercamera’s. Geen reportagewagen, geen skymote, geen dolly’s, geen wijdhoeklenzen en zelfs geen echte regisseur. Alleen de editor was er bij. Die keek vanaf een balkon toe en zag dat het goed was.
Ik vind dit een prachtige vorm. Als het goed is krijg je een hele pure en rauwe vorm van filmen. Elke cameraman vertelt zijn eigen verhaal.
De muzikanten stonden in een kring en keken vooral naar elkaar. Het publiek zat er in zitzakken omheen, in een relatief kleine zaal. Daardoor werd het sfeertje heel intiem. Op elke hoek zat of stond een cameraman. Vanuit elke positie waren weer andere muzikanten goed aan te schieten. Er was altijd iets op de voorgrond. De hals van een gitaar of de stokken van de drummer. Alleen het licht vond ik persoonlijk nog iets te showy en vooral te rood, hoewel het voor de belichters waarschijnlijk al behoorlijk sober en simpel was.
Om half drie vannacht reden we, op twee blikjes RedBull, weer over de E19 richting Nederland. Ik zat achter het stuur na te genieten en droomde over een hele lange serie van dit soort optredens. Liefst met de groten der aarde.
Net over de grens bij Hazeldonk realiseerde ik me dat het de hoogste tijd is om naar de Stones-film Shine A Light van Martin Scorsese te gaan. En op dat moment kwam er een auto van de marechaussee voor ons rijden. Op het dak ging in rode letters het woord ‘volgen’ knipperen. We werden aangehouden. En weg waren al die mooie gedachten.
Zo was ik gisteren een van de gelukkige vier cameramensen bij een zogenaamde Tommy Hilfiger Sessie in Antwerpen. Het kledingmerk wil trendy optredens op haar site TommyTV plaatsen en neemt met dutchView in allerlei Europese steden jamsessies op. Rome, Berlijn, Madrid en Amsterdam heb ik helaas gemist.
Op de meest basale wijze hebben we het optreden vastgelegd. Met vier schoudercamera’s. Geen reportagewagen, geen skymote, geen dolly’s, geen wijdhoeklenzen en zelfs geen echte regisseur. Alleen de editor was er bij. Die keek vanaf een balkon toe en zag dat het goed was.
Ik vind dit een prachtige vorm. Als het goed is krijg je een hele pure en rauwe vorm van filmen. Elke cameraman vertelt zijn eigen verhaal.
De muzikanten stonden in een kring en keken vooral naar elkaar. Het publiek zat er in zitzakken omheen, in een relatief kleine zaal. Daardoor werd het sfeertje heel intiem. Op elke hoek zat of stond een cameraman. Vanuit elke positie waren weer andere muzikanten goed aan te schieten. Er was altijd iets op de voorgrond. De hals van een gitaar of de stokken van de drummer. Alleen het licht vond ik persoonlijk nog iets te showy en vooral te rood, hoewel het voor de belichters waarschijnlijk al behoorlijk sober en simpel was.
Om half drie vannacht reden we, op twee blikjes RedBull, weer over de E19 richting Nederland. Ik zat achter het stuur na te genieten en droomde over een hele lange serie van dit soort optredens. Liefst met de groten der aarde.
Net over de grens bij Hazeldonk realiseerde ik me dat het de hoogste tijd is om naar de Stones-film Shine A Light van Martin Scorsese te gaan. En op dat moment kwam er een auto van de marechaussee voor ons rijden. Op het dak ging in rode letters het woord ‘volgen’ knipperen. We werden aangehouden. En weg waren al die mooie gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.