Leiden. Vanavond ben ik eindelijk met vriendje Rob naar de film van Martin Scorsese over de Rolling Stones geweest. We moesten snel zijn, want Shine a Light draait bijna nergens meer. Dit was zo’n beetje onze laatste kans om deze rolprent in de bioscoop te kunnen zien. Achteraf gezien ben ik blij dat ik de moeite genomen heb om er helemaal voor naar Leiden te gaan.
Shine a Light is een absolute must voor iedereen die zich bezig houdt met concertregistraties. Het optreden van de Stones, in het Beacon Theatre te New York, is op een prachtige manier vastgelegd. Simpel, maar doeltreffend.
De titel is buitengewoon goed gekozen, want het is in mijn ogen absoluut de belichting die deze film zo bijzonder maakt. Er is voornamelijk gekozen voor wit licht. Van voren is het licht zacht, waardoor de groeven in het gezicht van Mick Jagger minder afsteken en het tegenlicht is lekker hard. De sfeer wordt voornamelijk bepaald door gekleurd licht op de achtergrond, maar het is geen bonte disco. Ik vond het subtiel en heel goed gedaan. Het lijkt eenvoudig, maar ik denk dat het zelfs voor de beste belichters verschrikkelijk veel werk moet zijn geweest om het zo te krijgen.
Volgens mijn telling (namen op de aftiteling) hebben in totaal 18 camera’s gedraaid in het kleine theater. Bijna al die camera’s waren bemand door Oscar-winnende operators. Het was vooral grappig om te zien hoe ze een enorme crane in het kleine zaaltje hadden gepropt.
Gosh, wat was ik er graag bij geweest.
Dolgraag zou ik op deze manier eens een concert willen filmen. Niet perse met filmcamera’s die geschikt zijn voor Imax, maar zo dat alles voor de filmploeg optimaal is. Want die Scorsese deed wel alsof hij gek werd van de eigenwijzigheid van de Stones, maar volgens mij heeft hij buitengewoon veel voor elkaar gekregen.
Het resultaat mag er wezen!
Shine a Light is een absolute must voor iedereen die zich bezig houdt met concertregistraties. Het optreden van de Stones, in het Beacon Theatre te New York, is op een prachtige manier vastgelegd. Simpel, maar doeltreffend.
De titel is buitengewoon goed gekozen, want het is in mijn ogen absoluut de belichting die deze film zo bijzonder maakt. Er is voornamelijk gekozen voor wit licht. Van voren is het licht zacht, waardoor de groeven in het gezicht van Mick Jagger minder afsteken en het tegenlicht is lekker hard. De sfeer wordt voornamelijk bepaald door gekleurd licht op de achtergrond, maar het is geen bonte disco. Ik vond het subtiel en heel goed gedaan. Het lijkt eenvoudig, maar ik denk dat het zelfs voor de beste belichters verschrikkelijk veel werk moet zijn geweest om het zo te krijgen.
Volgens mijn telling (namen op de aftiteling) hebben in totaal 18 camera’s gedraaid in het kleine theater. Bijna al die camera’s waren bemand door Oscar-winnende operators. Het was vooral grappig om te zien hoe ze een enorme crane in het kleine zaaltje hadden gepropt.
Gosh, wat was ik er graag bij geweest.
Dolgraag zou ik op deze manier eens een concert willen filmen. Niet perse met filmcamera’s die geschikt zijn voor Imax, maar zo dat alles voor de filmploeg optimaal is. Want die Scorsese deed wel alsof hij gek werd van de eigenwijzigheid van de Stones, maar volgens mij heeft hij buitengewoon veel voor elkaar gekregen.
Het resultaat mag er wezen!
Hier vriendje rob,
BeantwoordenVerwijderenwat je zegt de moeite waard!
Rock 'n' Roll kan zo mooi zijn...
Ik heb ze in Paradiso (was het ergens in 94 ofzo?) live gezien toen ze daar eenmalig optraden. Ik meen dat ze daar een videoclip ook geschoten hebben tijdens het miniconcert. (O.a. te tellen aan het ingehuurde vrouwelijk schoon om de voorgrond maar zo mooi mogelijk te krijgen). Ze hadden dat hel etentje bomvolgehangen met dolly's, camera's, trussen met camera's en weet ik wat nog meer. Vond het knap om te zien dat er ook nog echte fans tussen stonden. Was een leuke avond, voor geen goud willen missen.
BeantwoordenVerwijderenHaha,..
BeantwoordenVerwijderen"hel etentje"
moet natuurlijk zijn:
"hele tentje"
:)