de doelgroep

Utrecht. Ik ben cameraman geworden om mooie televisie te maken. Het liefst programma’s waar ik zelf graag naar kijk. Met inhoud en met passie gemaakt. Het is in mijn ogen dan ook niet gek dat ik me over het algemeen bij de publieke omroep het meest thuis voel. Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat de commerciële televisie geen pareltjes maakt en er zijn ook publieke programma’s met een hoog ziekenomroepniveau, maar enig verschil in werkwijze valt niet te ontkennen.
Natuurlijk voel ik me niet zo verheven dat ik uitsluitend programma’s van het kaliber Klokhuis, Vroege Vogels, The Phone, NOVA of Studio Sport wil draaien. Regelmatig doe ik een klus die in eerste instantie niet op mijn verlanglijst staat. Vaak valt het reuze mee. Het is immers ook wat je er zelf van maakt. En soms is een klus gewoon niet zo mijn ding, maar ook dat hoort bij het leven van een verwende cameraman. 
Het is de verbazing die me tijdens zo’n dag op de been houdt.
Zo had ik dit weekend het twijfelachtige genoegen om een van de drie camera’s te bedienen in een feesttent van RTV Utrecht. Daar traden voornamelijk Nederlandstalige artiesten op met namen waar ik nog nooit van had gehoord. En een paar bekendere figuren, die eigenlijk meer thuis hoorden op het uitrangeerterrein van het spoorwegmuseum. De wereldberoemde Henk Westbroek deed bijvoorbeeld zijn uiterste best om een droevig makende staat van dronkenschap te verbergen. Alleen al van de walm om hem heen raakte het publiek, dat geen alcohol mochten nuttigen, in een lichte roes. 
Als je er heel vals over zingt is vriendschap inderdaad een illusie.
Mijn mond viel vooral open toen ik het publiek in de tent zag. Zoveel trainingspakken, rotte tanden, permanentjes met uitgroei, gouden kettinkjes met namen als Kelly, Kylie of Kimberly had ik nog nooit bij elkaar gezien. Het wemelde van de Elvis-shirts en Frans Bauer fans. Sigaretrokende dikzakken in te strakke truitjes en leggings. Mensen die met hun baby’s naast de speakers gingen zitten en de arme kinderen af en toe stil hielden met een frietje. Het leek wel een personeelsfeest van de wasknijperfabriek. 
Je mag over dit volk niet negatief of denigrerend zijn, want het is de doelgroep waarvoor we over het algemeen werken. Dit zijn de mensen die de meeste uren televisie kijken. Maar ik vond het schokkend. Zeker nadat ik ook nog door een paar personen was aangesproken. Waarschijnlijk hadden alle mensen die naast mijn camera stonden een gezamenlijk IQ van 70. Als er een prijsvraag was uitgeschreven wie de tafel van 4 in een keer voutloos kon opzeggen, dan hadden ze rustig een auto als hoofdprijs kunnen inzetten... 
Flauw. Maar na een middag in de rooklucht begrijp ik waarom een zender als SBS6 bestaansrecht heeft. Hoe Rita aan haar stemmers komt en waarom Frans Bauer altijd zo vrolijk is. De mensen die ik zondagmiddag heb mogen filmen behoren absoluut tot een andere doelgroep dan ik. Wat zij mooi en leuk vinden begrijp ik niet.
Ik lees de Volkskrant en we kijk naar programma’s die slecht scoren. Het levenslied van Monique Smit raakt mij niet. Helaas sta ik mijlen ver af van de doelgroep waarvoor ik regelmatig werk. Maar ik kan er niets aan doen.
Ik ben echt niet beter, meer of belangrijker dan deze mensen, maar wel anders. Gelukkig heel anders.