pindakaas

Rotterdam. 05.45 uur. Mijn zoon wordt wakker als ik onder de douche spring. Een vroeg begin van de dag. Ook voor zijn moeder, want ik heb haast. Net iets te lang blijven liggen en nu moet ik snel richting Hilversum.
06.55 uur. Ik parkeer mijn auto en loop met een overdosis jassen richting Reportagecentrum. Geen idee onder welke omstandigheden we precies gaan draaien en dus neem ik uit voorzorg het complete survivalpakket mee. Mocht het in de pindakaasfabriek per ongeluk warm zijn, dan kan ik laag voor laag uittrekken.
07.20 uur. Nadat geluidsman Cor en ik de camerawagen volgepropt hebben met apparatuur en voorzien zijn van een bekertje automatenespresso rijden we het MediaPark af. Op weg naar het nieuwe futuristische gebouw van Unilever is er gelegenheid om even rustig bij te kletsen. Als we een paar weken niet met elkaar draaien hebben we meer dan voldoende stof voor een retourtje Rotterdam. 
08.55 uur. Keurig op tijd. In een vergaderzaaltje nemen we het script door. We drinken koffie en nemen de logistiek van de dag door. Met mijn favoriete Klokhuisregisseur bespreek ik in welke stijl we dit onderwerp gaan draaien. Het wordt snel, zonder licht en uit de hand. Rammen is de meest praktische vorm, omdat we veel moeten doen in beperkte tijd.
10.30 uur. Deze fabriek is onlangs verplaatst van Delft naar Rotterdam. Het machientje dat de pinda’s maalt is zorgvuldig meeverhuisd. Door dit zestig jaar oude apparaat gaat negen miljoen kilo pindakaas per jaar. Deze zogenaamde pindamolen wordt niet vervangen, omdat ze bang zijn dat de smaak zal veranderen als ze een nieuwe ontwikkelen. 
Dat betekent dat alle pindakaas die ik mijn hele leven heb gegeten uit dit kleine ding komt, maar ook dat de gemiddelde Nederlander een halve kilo Pindakaas per jaar snoept. 
13.00 uur. Lunch. Drie keer raden wat er niet op tafel staat. Precies; pindakaas! Op ons verzoek laten de heren van Calvé een tray aanrukken. We pulken de kaas van ons broodje en smeren er een dikke laag pindakaas op. Zo vers hebben we hem nog nooit gegeten.
Meestal gaat de zin in een bepaald product over als ik in de fabriek geweest ben. In dit geval niet. 
13.36 uur. Terug bij de lopende band zien we hoe een metaaldetector streng controleert op ongewenste ingrediënten. Met enige regelmaat duwt een snelle machine een pot aan de kant. Daarin zit dan een piepklein stukje ijzer. Die potjes verdwijnen allemaal in een grote bak en worden uiteindelijk vernietigd. Op deze manier gaat nog heel wat pindakaas verloren. 
14.03 uur. Ik maak detailopnamen van de lopende band en film hoe de machine potjes vult, deksels vast draait, etiketten plakt en inpakt. Hoeveel fabrieken ik inmiddels ook van binnen heb gezien, het blijft een indrukwekkend proces.
Morgen komt Burgemeester Opstelten kijken naar het eerste potje pindakaas dat in de Rotterdamse fabriek van de band rolt. Ik begrijp het niet helemaal, want voor mijn neus schieten toch echt al honderden potjes voorbij.
16.17 uur. In het laboratorium wordt de Klokhuisploeg langzaam melig. Dit is het minst dynamische deel van de aflevering. De ‘weetjes’ worden opgenomen. Soms zijn dat nog best complexe teksten die uiteraard moeten kloppen. Het vraagt een mate van concentratie die de tv-ploeg, op dit moment van de dag, nog maar moeizaam kan vasthouden.
18.02 uur. De laatste scène staat op schijf. Terwijl wij de veiligheidsschoenen uittrekken en weer in onze eigen stappers stappen horen we beneden in de fabriek heftig glasgerinkel. Er is een pallet met lege potjes omgedonderd. Scherven brengen geluk.
Wij krijgen allemaal twee potjes pindakaas mee voor thuis. Die zal Unilever niet missen als ze aan het eind van het jaar de balans opmaken. En ik zet het principe om onafhankelijk en vrij te zijn graag overboord. Dit late steekpenninkje neem ik graag aan. Stom hé? Ik vind het gewoon lekker! 

wie is er niet groot mee geworden?