in opdracht

Hilversum. ‘Schrijf ook eens iets over ons!’ zei Chris. Ik kreeg het gevoel dat ik daar weinig tegen in kon brengen. ‘Het maakt niet uit wat.’ voegde hij daar aan toe. Dat laatste was natuurlijk een buitengewoon onverstandige afspraak.
Ik was gaan zitten aan het enige lege bureau in het kleine kantoor. Klapte mijn laptop open en wilde alleen even een paar dingen op internet checken, maar Chris vroeg iets wat ik niet zomaar kon weigeren. Ik vraag hem namelijk ook vaak dingen die moeten gebeuren. Dat doet hij altijd zonder protesteren.
‘Nou moeten we opletten met wat we zeggen.’ concludeerde Renato. Alsof dat in zijn geval nodig is. De man zegt nooit iets schokkends. Hij is alleen heimelijk verliefd op Anky van Grunsven en al jaren jaloers op Salinero. 
Martin kwam er bij staan en schuurde met zijn rug tegen de dossierkast. Daarmee waren de Edgar, Jos en Storm van dit kantoor compleet. Alleen juffrouw Jannie had een vrije dag. Ik zat op haar plek. Daar zit ik wel vaker. Het is de beste positie om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen. 
Het schrijven van een aardige bijdrage over de mannen van kantoor leek mij geen sinecure. Al vonden ze alle drie dat ze niks te verbergen hadden, ik moest toch oppassen. 
Martin, Chris en Renato kunnen mij maken en breken. Zij bepalen mijn rooster. Ze kunnen me naar prettige opdrachtgevers sturen, maar delen ook de strafexercities uit. Bang is niet het goede woord, maar ik ben er altijd op mijn hoede. Ik krabde dan ook drie keer achter een oor om te bedenken hoe ik de opdracht van Chris zo goed mogelijk kon uitvoeren. Geen haar op mijn hoofd dat ik over de planners van DutchView ENG een onvertogen woord zou opschrijven.
Maar is het interessant om op de weblog te vermelden dat de heren uitsluitend gesprekken op niveau voeren? Dat ze het nooit over seks hebben, laat staan over piesen, poepen en kakken? Dat ze altijd keihard aan het werk zijn en eigenlijk niet gestoord kunnen worden? Dat hun kantoor ongezellig van serieuzigheid is?
‘Ga je nou nog iets schrijven of hoe zit dat?’ vroeg Chris. Hij zag dat ik naar een leeg scherm zat te staren. ‘Ik schaam me nergens voor.’ zei Renato. En Martin liep weg met de wijze woorden: ‘Als je iets vervelends over mij schrijft, werk je de komende tijd met die ene geluidsman waar je zo’n grafhekel aan hebt.’
Gelukkig kwam Bertus binnen met de verlossende tekst: ‘Onze sollicitant is er. Kom je?’ Ik klapte het scherm dicht en stopte de computer in mijn tas. 
Einde verhaal.