schouderengeltje

Intercity Utrecht – Roermond. Werken bij de televisie kan behoorlijk avontuurlijk zijn. Elke ervaren cameraman kan zijn persoonlijke top 40 met mazzelverhalen opsommen. De momenten waarop het nét goed ging. Want er zijn genoeg programma’s waarvoor makers met het oog van de naald spelen.
Onder het mom ‘alles voor het shot’ filmen we vanuit de open kofferbak van een auto, die met 120 over een dijkje raast. Zittend in de open deur van een helikopter boven een Franse gletsjer. Of hangend aan rotswanden in verouderde klimtuigjes van volslagen vreemden, die je maar even hebt te vertrouwen. Achterop de motor van een Russische psychopaat. Varen op een veerbootje dat maximaal tien personen aan boord mag nemen, maar waar je al gauw het driedubbele telt.
Wij van de TV leggen ons lot in handen van Venezuelaanse piloten die met hun inferieure toestellen over uitgestrekte oerwouden vliegen, ook al hapert een van de motoren en snakt de kist naar een noodlanding. We maken helletochten met huurauto’s, diep in de nacht -na veel te lange draaidagen- over onbekende slingerwegen, snakkend naar het kussen van een ranzig hotelbed, dat onvindbaar lijkt te zijn. 
Even één shotje in de leeuwenkooi van het bijna failliete circus. Lopen langs de dakrand van een hoog gebouw bij windkracht zeven of acht. Afdalen in een illegale goudmijn en terecht komen in het decor van Indiana Jones, maar dan zonder ervaren stuntmensen. Het puntje van de neus verbranden bij een mislukte pitstop. De start van een motorcross draaien van uit de los zittende shovelschep, vier meter boven de grond. Meerscheuren in de Quote Challenge. 
Op je tenen langs twee gigantische neushoorns in een Afrikaans wildpark en hopen dat de levensgevaarlijke rhino’s snotverkouden zijn en niets kunnen ruiken. Uitkomen bij een rots waaronder drie leeuwenwelpjes liggen en wetend dat mama leeuw elk moment terug kan komen van de jacht.
Je wil niet weten hoe vaak een cameraploeg over de grenzen van de te verzekeren handelingen gaat. Meestal gaat het goed. Soms is het kielekiele en als het een keer mis gaat, dan valt het bijna altijd mee. Behalve het afgelopen weekend. 
Na het nieuwsbericht over het fatale ongeluk met een presentator en een productiedame in Noorwegen heb ik een paar uur met buikpijn op de bank gezeten. Het is vreselijk wat er met deze twee televisiemakers is gebeurt. Er staan alleen ook duizenden gevalletjes van stom geluk of vette mazzel tegenover. Daar hebben de nabestaanden natuurlijk niks aan, maar Hilversum moet zich realiseren dat alle engeltjes op de schouders van televisiemakers dik in de overuren zitten. En het moest een keer mis gaan. Jammer genoeg is dat nu gebeurt.
Ik weet niet wat de omstandigheden waren en wil niet oordelen over de productie van het realityprogramma, maar ik hoop dat Omroepland wakker is geschrokken. Ikzelf realiseer me in ieder geval weer even hoe vaak mijn avonturen over de grens van het toelaatbare zijn gegaan en hoe vaak ik heb gebalanceerd op de rand van een levensgevaarlijke afgrond. Al die keren was ik er zelf met mijn volle verstand bij en gelukkig ging het tot nu toe altijd goed. Maar we hebben weer eens gezien dat elk ongeluk in een verdomd klein en altijd onoverzichtelijk hoekje schuilt.
Het is te hopen dat de omroep heel goed voor de nabestaanden zal zorgen en dit niet overlaat aan de productiemaatschappij of de jakhalzen van de verzekering. Dat is het minste wat ze kunnen doen ter compensatie voor al die keren dat ze budgetten onder druk hebben gezet en zo het uiterste van mensen hebben gevraagd.