medewerker communicatie

Utrecht. Het schijnt dat persvoorlichters over het algemeen goed betaald krijgen. Je zou het soms niet verwachten, maar ik hoorde er laatst nog eentje opscheppen over zijn riante salaris. Het enige wat hij daarvoor moest doen was het ondersteunen van haar opdrachtgever tijdens alle contact met de media. Dit om een en ander soepel te laten verlopen. Communicatie adviseur noemt hij zich.
Ik vind het een interessant, maar overbodig fenomeen. Zeker wanneer ik op één dag te maken krijgt met twee communicatiespecialisten die vooral in staat blijken om meer ruis dan rust te creëren. Op zo’n moment ga ik bijna geloven dat een goede voorlichter zeldzaam is.
De belangen van een pr-machine liggen net even anders dan de wensen van de gemiddelde televisieploeg. Dat is volstrekt logisch. Een groter probleem vormen sommige voorlichters. Figuren die niet weten hoe de media werken. Technisch niet, praktisch niet en tot overmaat van ramp ook inhoudelijk niet. Het zijn de kakelkonten. Zij die in beeld lopen. De slimmeriken die zelfs een verkeerde opmerking niet kunnen timen. Helaas lijkt het er af en toe op dat juist zij in de meerderheid zijn.
Een voorbeeld: Wij maken een filmpje over een haven. De directeur laat ons vanaf een bootje zien wat er allemaal te beleven is in het interessante industriegebied. Er is een klein sloepje geregeld. Oud, krakkemikkig, maar ook romantisch en bescheiden. Liever hadden we gedraaid op een van de imposante slepers van het havenbedrijf, maar dat bleek jammer genoeg onmogelijk.
Aan boord is het permanent woekeren met de beschikbare ruimte. Vooral met het gebrek daaraan. De regisseur en de voorlichter moeten zich onzichtbaar maken en dat is niet eenvoudig. De cameraman en geluidsman zijn behoorlijk beperkt in hun bewegingsvrijheid.
Maar het lukt.
Terug aan de kade geeft de regisseur aan dat hij voor de montage nog een paar shots nodig heeft van het varende sloepje, gefilmd vanaf de kant, met aan boord de interviewer en de havenmeester. Zogenaamde totaalshots voor plaatsbepaling en als dankbare ‘cut-aways’, om noodzakelijks snijmomenten te maskeren.
Nu komt de voorlichter met haar ultieme bijdrage. Ze vindt het sloepje niet representatief (daar komt ze nu mee!) en wil dat we die shots maken terwijl de directeur aan boord van een sleper staat.
Mijn klomp breekt. Ik heb twee uur lang shots gemaakt op en van het varende sloepje. Nu denkt tuthola dat we nog kunnen suggereren dat alles aan boord van zo’n grote sleepboot is opgenomen. Zelfs als die sleper aan de steiger blijft liggen. ‘Je kan toch doen alsof...’
Zij leeft in de veronderstelling dat het sloepje niet in beeld is geweest. Heeft ze überhaupt gekeken naar wat wij de afgelopen twee uur hebben gedaan? Als ze net zo slecht heeft geluisterd naar het interview, begrijp ik waarom ze inhoudelijk niets heeft gezegd.
Deze dame heeft geen enkel benul. De blonde schattebout weet niets van filmpjes maken. Waarop ik me afvraag hoe zij kan functioneren als voorlichter van een groot havenbedrijf dat regelmatig in het nieuws is en dus veel cameraploegen over de vloer krijgt. Hoe kan je een directeur adviseren over beeldvorming als je zelf niet weet hoe het werkt?
Ik word boos en loop even weg. Laat de regisseur dit maar opknappen.
Persoonlijk ben ik van mening dat een goede manager of een ervaren politicus geen woordvoerder, communicatieadviseur, spindoctor of ghostwriter nodig heeft. Hooguit een extra secretaresse die even checkt of de stropdas goed zit. Toppers weten wat ze moeten zeggen, welke journalist te vertrouwen is en hoe ze een boodschap kunnen verkopen. Die pr-types doen maar één ding echt goed en dat is zichzelf verkopen.