hoog

Rotterdam. Hoogtevrees is een gezonde eigenschap. Ik benijd verstandige mensen die er openlijk voor uit durven te komen. Zo vertelde bijvoorbeeld een bekende sportcommentator deze week nog dat hij zelfs zijn schoenen niet laat verzolen uit angst voor het hoogteverschil. Voor een cameraman is acrofobie echter even onhandig als claustrofobie voor een liftbediende of pleinvrees voor de kroonprins.
Deze week was ik bij Red Bull Cliff Dive, een evenement waar de producent van het cafeïnedrankje zelf bewezen heeft dat haar slogan ‘Gives you wings’ flauwekul is. Ondanks een overdosis van die mierzoete rommel hadden alle waaghalzen gewoon te maken met het fenomeen zwaartekracht.
Om een paar shots van de springplank te maken ben ik donderdagmiddag in Stoombok Simson geklommen. Via een smalle steunpilaar van de oude hijskraan tot een metertje of zes boven het plateau dat op 26 meter was bevestigd. Specialisten van een professioneel bedrijf, dat voor veiligheid op dit soort posities kan zorgen, hadden me goed gezekerd met een harnas, klemmen en een helmpje. Aangelijnd ging ik naar boven. Er kon mij niets gebeuren. 
Ik heb mezelf wijs gemaakt dat ik niet bang ben op grote hoogte. Meestal klopt dat ook. Je kan mij zonder problemen in een veertig meter hoge hoogwerker zetten of over het dak van een flatgebouw laten lopen. Als het een mooi shot oplevert en ik het met mijn ongetrainde lijf aankan, klim ik overal in.
De klimtocht in Stoombok Simson komt zeker in mijn persoonlijke top tien van E&H (eng en hoog). Het eerste stuk was niet spannend, maar halverwege zat een knik in de mast en daar was geen plaats voor spijltjes. Daarna ging de klim minder stijl omhoog en keek je recht naar beneden, of je wilde of niet.
Dankzij een programma als Jules Unlimited ben ik vaker op grote hoogte geweest. In opdracht van Vera Keur mocht ik filmen in een Noorse hoogspanningsmast, die bovenop een bergtop stond. Dat was hoog! Ook heb ik voor hetzelfde programma aan een Franse Alp gehangen, ben ik afgedaald in een Amerikaanse gletsjerspleet en had ik het genoegen om van de Euromast te springen, als Superman hangend aan een tokkelbaan.
Leuk, maar ook reuze spannend. Het zijn avonturen waar je achteraf met bravoure over spreekt, alleen op het moment zelf zou je willen dat je hoogtevrees had.
Terug naar de stoombok.
Omdat ik de veiligheidshaken niet goed bekeken had toen ik nog op de grond stond, durfde ik er op dertig meter hoogte niet met mijn volle gewicht aan te hangen. Mezelf vasthoudend met één hand en de camera in de juiste positie krijgen met alleen die andere was nog een heel gedoe. Waar is Adriaan als je hem nodig hebt voor een goed advies?
De duikplank waar een stel gekken zich vrijwillig vanaf zou laten storten werd schoongemaakt op het moment dat ik klaar was voor de opname. Of ik even wilde wachten. Heel ontspannen stond ik niet op de smalle traptrede, die bestond uit niet meer dan een dunne ijzeren buis. Aan de verkramptheid van mijn voeten kon ik voelen dat dit spannender was dan ik in eerste instantie had gedacht. 
Een minuut of tien kon ik niets anders doen dan een paar foto’s maken en nadenken over de situatie waarin ik nu weer verzeild was geraakt. Dat thuis een hoogzwangere vrouw en een lieve zoon op mij zaten te wachten en dat Papa weer zo nodig Hammy de Beukelaar moest uithangen.
Uiteindelijk stonden de shots die ik kon maken er snel op. Ik had wel meer gewild, maar dat lukte niet in deze omstandigheden. Laten we zeggen dat ik mijn ideeën bewaar tot bijvoorbeeld The Phone aan een nieuw seizoen begint. Tegen die tijd zal ik deze briljante locatie zeker promoten. 
En toen kon ik beginnen aan de afdaling. Dat was nog veel enger dan de klim naar boven. Minder overzicht, het gevoel dat je geen idee hebt waar je naartoe gaat en het simpele feit dat je voortdurend naar beneden moet kijken. Ik vond het helemaal niks.
En toch ga ik de volgende keer weer. 
Had ik maar hoogtevrees!