(t)rein

Amsterdam. Openbaar Vervoer en ik, het is geen gelukkige combinatie. Telkens als ik de trein een nieuwe kans gun gaat het mis. Dat is gelijk de enige zekere factor bij deze manier van reizen.
Vandaag moest ik naar Amsterdam. Om precies te zijn naar AT5, bij het Rembrandtplein. Het leek mij wijs om met de trein en de metro te gaan. Opstappen in Maarssen, uitstappen op het Waterlooplein en dan nog een klein stukje lopen. Voor mijn gevoel had ik voldoende reistijd; het dubbele van wat ik normaal reken wanneer ik met de auto ga.
Heel verdrietig, vanwege het nieuws over Wacko Jacko, arriveerde ik op het perron. De trein die ik moest hebben was in geen velden of wegen te bekennen. Al snel bleek dat de dienstregeling weer eens is veranderd. Op het informatiebord zag ik bovendien dat de stoptrein vanuit Utrecht tegenwoordig maar tot Breukelen rijdt. Daar moet de reiziger overstappen... Vreemd en onlogisch.
Naïef als ik ben ging ik er vanuit dat daar dan wel een goede aansluiting zou zijn. Niets bleek minder waar. Aangekomen in Breukelen ontdekte ik dat de volgende trein pas na twintig minuten zou komen. Het tijdstip waarop ik in Amsterdam werd verwacht.
Natuurlijk was ik het zelf schuld. Ik had mijn reis op internet moeten plannen, maar hoe ingewikkeld kan het zijn? 
Waarom rijdt er tussen Utrecht en Amsterdam niet om de om het kwartier een stoptrein? Waarom verandert de dienstregeling überhaupt? En hoe zou je mensen uit de trein en in de auto kunnen krijgen? Het lijkt er volgens mij iedere keer weer op dat de NS het tegenovergestelde probeert te bereiken.
Op Amsterdam Amstel had ik geluk. De metro stond klaar en vertrok direct toen ik instapte. Op mijn horloge zag ik echter dat ik al 28 minuten te laat was. Ik baalde als een stekker en kreeg tot overmaat van ramp pesterige sms-berichten van mijn opdrachtgever. Terecht natuurlijk, maar ook hoogst irritant. Uitgerekend nu kon ik de –naar knoflook riekende- meneer op het bankje naast me niet luchten. De bloeddruk bleef stijgen. Ik haat mensen die telaat komen! 
Ik was uiteindelijk bijna drie kwartier later op mijn bestemming dan afgesproken.
En ik moest nog terug. Stiekem verheugde ik me op de retourreis. Nu kon ik niet meer telaat komen. Met een portie extra ellende zou de weblogtirade tegen de NS nog sterker worden. 
Je raadt het al: het ging voorspoedig.
Ach, alle ergernis van hedenochtend levert ook een positief punt op en dat is de gedachte dat de file zo erg nog niet is.