de lul

Utrecht. Aan een ieder die, dankzij een overkill aan zoetsappigheid op dit weblog, deze maand de indruk heeft gekregen dat ik een leuke, lieve en wellicht zelfs dé ideale papa ben, moet ik mijn nederige excuses aanbieden. Niets is minder waar. Ik heb het allemaal verzonnen, opgeleukt, aangedikt en bij elkaar gejokt. Hier spreekt een verschrikkelijk egoïstische ik-doe-alsof-vader. En nog een gemene ook.
Als Art en ik ’s ochtends om zeven uur naar beneden gaan, zodat mama en Imme nog een uurtje kunnen slapen, hoop ik dat de kleine man zo snel mogelijk alleen gaat spelen. Dan kan ik in alle rust, languit op de bank, mijn krantje lezen. Pas als ik elke letter van de sportbijlage heb kunnen spellen en de mediapagina bestudeerd heb gaan we een boterhammetje smeren.
Daarna wil die jongen met papa ‘bouwen’. Samen spelen met de Dulpo. Maar het woordje ‘samen’ heb ik hem nog niet geleerd. Veel liever bouw ik iets wat ergens op lijkt. Als het aan mijn zoon ligt, dan lijkt het nergens op. Dus bouw ik een garage, een vliegtuig of een toren en mijn zoon iets voor zichzelf tot ik zijn steentjes nodig heb... 
Soms is het nodig dat ik hem even afleid. Dan zeg ik bijvoorbeeld dat er een poes in de tuin zit en als hij bij het raam gaat kijken pik ik de blokken die ik nodig heb.
Wij gaan niet naar de speeltuin omdat het zo leuk is voor het kind, maar omdat het een prima locatie is voor een fotoshoot. Art mag net zo lang van de glijbaan tot ik een goede foto heb. Daarna is mijn geduld snel op en wordt het tijd om weer eens naar mama te gaan. 
Samen gaan we naar de winkel. Eerst naar Albert Heijn en dan naar de Krentenbol. Vandaag hadden we geen vers brood nodig, wilde ik de bakker overslaan en maakte ik mijn zoon wijs dat de Krentenbol gesloten was. Net op het moment dat daar een ander kindje naar buiten kwam met zo’n heerlijke halve bol van de vriendelijke bakkersvrouw in zijn knuistje. En ik maar volhouden. ‘Krentenbol dicht!’
Het is dus niet gek dat hij op mijn schouders luid en duidelijk ‘Lullo’ begon te roepen. Waar hij het vandaan haalde weet ik niet en ik betwijfel of hij wist wat hij zei. Misschien verzon hij dit woord ter plekke, maar feitelijk had hij gelijk. Daarom deed ik niets toen hij in het winkelcentrum keihard bleef herhalen: ‘Lullo, lullo, lullo, lullo, lullo... !’