de geheime japanner

Amsterdam. Als ik schrijf waar de geheime japanner zit, dan hakt Geraldine mijn kop eraf. Het is namelijk een piepklein restaurantje in Amsterdam, waar je buitengewoon goed sushi en sashimi kan eten. Hoe minder mensen van het bestaan weten, hoe groter de kans is dat je op korte termijn nog een van de zeven tafeltjes kan reserveren.
Wie de geheime japanner heeft gevonden en binnen is, waant zich in Kyoto, Susuka, Osaka, Kobe of Tokio. Aan de inrichting is al jaren niets meer gedaan. Die paar tafeltjes, wankele bankjes, slechte verlichting, karige wandversiering en de kleine balie waarachter een nog kleiner vrouwtje staat; het stelt niet zo veel voor. Maar de gerechtjes die ze er serveren... het is uitmuntend. Om te zwijgen over de betaalbaarheid en de sfeer die je er gratis bij krijgt.
Genoeg reclame. Ga maar zoeken!
Dit verhaal moet gaan over het gezelschap waarmee ik een of twee keer per jaar naar de geheime Japanner ga. Een select clubje collega’s van diverse pluimage. Mensen waarmee ik niet eens heel veel gewerkt heb, maar de klussen die we samen hebben geklaard zijn van dien aard dat ze een band opleveren.
Oorspronkelijk bestond het gezelschap uit een top producer, een creatief eindredacteur/regisseur, een bevlogen geluidsman, het kale sterretje en ik. Met name de geluidsman en de producer namen telkens het initiatief voor onze bijeenkomsten, maar een paar maanden geleden is de geluidsman overleden en dus is nu alles anders. Ook bij de geheime japanner.
Deze week kwamen we voor het eerst sinds het overlijden van onze vriend weer bij elkaar in het sushitentje. De samenstelling van de groep was opeens compleet anders, omdat de regisseur verhinderd was en er twee andere lieve mensen aan het clubje waren toegevoegd. Dat zou de geluidsman zeker zo gewild hebben.
Natuurlijk ging het voortdurend over de man die wij allemaal zo vreselijk missen. Goede verhalen kwamen voorbij, mooie herinneringen en flauwe grappen. We bespraken met elkaar hoe we de afgelopen maanden hebben beleefd. Dat we veel aan hem denken. Ondertussen snoepten we van fijne porties Japanse hapjes.
Aan het eind van de avond, in de auto op weg naar huis, kon ik niets anders dan bedenken dat dit soort avondjes buitengewoon waardevol zijn. Je kan niet vaak genoeg dineren met prettige mensen in een restaurantje als dit. Leve de geheime japanner!