papabuik

Utrecht. Of Imme het echt naar haar zin heeft op mijn buik valt te betwijfelen. Ik ruik niet naar mama, klink niet als mama, adem niet als mama, heb niet haar hartslag en al helemaal niet de borsten. Mijn buik is lang niet zo veilig als de buik waarin ze negen maanden heeft gebivakkeerd.
Maar ze is al twee weken. Het wordt tijd om te ontdekken dat het niet altijd gaat zoals zij het wil. Mama staat onder de douche, dus is papa de baas. En ik vind het fijn om te knuffelen. Imme moet ontspannen op mijn buik liggen. Of ze wil of niet. 
Even moppert ze. Het is onwennig voor ons allebei. Zoveel tijd hebben we nog niet gehad om elkaar te leren kennen. Papa is best druk met haar broertje en Imme slaapt veel. 
Ze gaat op zoek naar iets wat ik niet kan geven. Ze sabbelt aan mijn shirt. Onrustig tilt ze haar hoofdje op om het een klein stukje verderop te proberen. Ik hoor haar zachtjes smakken, ten teken dat ze wel wat lust. Haar schattige handjes kriebelen een beetje in mijn zij. Ik streel haar rug voorzichtig met mijn grote hand.
Uiteindelijk, na een paar minuten, geeft ze zich gewonnen. Imme valt in slaap, precies zoals ik het gewild heb. Maar lang geniet ik er niet van, want ook bij mij vallen de luiken dicht. 
Overgave!
Ik word pas wakker wanneer ik de fotocamera hoor klikken. Als volleerd fotograaf heeft mama mijn taak overgenomen. We zijn even uitwisselbaar.