Amsterdam. Multicam of studiowerk is niet mijn specialisme, ik ben meer een ENG-er, maar het is spannend genoeg, een welkome afwisseling en goed voor de technische vaardigheden. Het is belangrijk voor elke cameraman om zo allround mogelijk te zijn. Daarom vind ik het leuk om direct verbonden te zijn met een regiewagen of regieruimte. Intercom luisteren, opdrachten van een regisseur zonder morren uitvoeren, weten wat collega cameramensen op hetzelfde moment doen en return kijken. Onderdeel zijn van een groter team.
Het freelancen maakt dit mogelijk. Sinds ik weer zelfstandig ben hang ik met regelmaat aan de kabel. Met name mijn vrienden van Viditech vragen me vaak voor mooie klussen.
Een paar weken geleden belde een vriendelijke producer van AT5 met het verzoek of ik nog eens op het oude nest een talkshow wilde draaien. Zo mocht ik twee vrijdagen op rij een camera bedienen bij dakterrastalkshow De Zwoele Stad. Vijf afleveringen hebben we opgenomen.
Een praatprogramma. Twee presentatoren en twee gasten aan een tafel. Het gesprek wordt onderbroken door een stukje muziek. Een bandje of iemand met een gitaar. En alles wordt in beeld gebracht met drie camera’s. Hilversumse regisseurs gebruiken er meestal meer in vergelijkbare situaties.
Het is een spel. Kijken wie wat kan maken en hoe je elkaar moet aanvullen. Zorgen dat shots achter elkaar passen. Totaal, medium en close. De regisseur moet kunnen kiezen en kunnen variëren, maar de kijker mag er geen last van hebben. Als de cameravoering gaat afleiden is er iets goed mis. Dat betekent dat elke cameraman scherp moet blijven.
Even niet opletten kan fataal zijn. Zo hoorde ik de regisseur iets zeggen tegen mijn collega. Ik keek op om te zien wat hij aan het doen was. Nieuwsgierig als ik ben. Maar dat deed ik een fractie te lang. Opeens zakte mijn camera iets, terwijl deze geschakeld was. Weg hoofdruimte en daarmee was mijn kans verkeken om foutloos de dag door te komen.
Er zijn zo nog meer valkuilen. Ik ben gewend om verhalen met één camera te vertellen en heb wel eens de neiging om mijn eigen gang te gaan. Dan moet ik me inhouden of neem ik juist bewust risico in de veronderstelling dat het iets extra’s kan opleveren. Maar het is ‘not done’ om je collega’s voortdurend af te troeven. Om ze in de weg te staan of het zo te doen dat zij geen kant op kunnen.
Het spel speel je met z’n allen. Toch is het altijd mijn doel om net even meer gas te geven dan de rest. Soms lukt dat, meestal gaat het gewoon goed en heel af en toe ga ik op mijn bek.
Een beetje televisiedier vindt multicam of meercamera een interessant fenomeen. ENG-ers die op dit vakgebied neerkijken hebben er niets van begrepen.
Het freelancen maakt dit mogelijk. Sinds ik weer zelfstandig ben hang ik met regelmaat aan de kabel. Met name mijn vrienden van Viditech vragen me vaak voor mooie klussen.
Een paar weken geleden belde een vriendelijke producer van AT5 met het verzoek of ik nog eens op het oude nest een talkshow wilde draaien. Zo mocht ik twee vrijdagen op rij een camera bedienen bij dakterrastalkshow De Zwoele Stad. Vijf afleveringen hebben we opgenomen.
Een praatprogramma. Twee presentatoren en twee gasten aan een tafel. Het gesprek wordt onderbroken door een stukje muziek. Een bandje of iemand met een gitaar. En alles wordt in beeld gebracht met drie camera’s. Hilversumse regisseurs gebruiken er meestal meer in vergelijkbare situaties.
Het is een spel. Kijken wie wat kan maken en hoe je elkaar moet aanvullen. Zorgen dat shots achter elkaar passen. Totaal, medium en close. De regisseur moet kunnen kiezen en kunnen variëren, maar de kijker mag er geen last van hebben. Als de cameravoering gaat afleiden is er iets goed mis. Dat betekent dat elke cameraman scherp moet blijven.
Even niet opletten kan fataal zijn. Zo hoorde ik de regisseur iets zeggen tegen mijn collega. Ik keek op om te zien wat hij aan het doen was. Nieuwsgierig als ik ben. Maar dat deed ik een fractie te lang. Opeens zakte mijn camera iets, terwijl deze geschakeld was. Weg hoofdruimte en daarmee was mijn kans verkeken om foutloos de dag door te komen.
Er zijn zo nog meer valkuilen. Ik ben gewend om verhalen met één camera te vertellen en heb wel eens de neiging om mijn eigen gang te gaan. Dan moet ik me inhouden of neem ik juist bewust risico in de veronderstelling dat het iets extra’s kan opleveren. Maar het is ‘not done’ om je collega’s voortdurend af te troeven. Om ze in de weg te staan of het zo te doen dat zij geen kant op kunnen.
Het spel speel je met z’n allen. Toch is het altijd mijn doel om net even meer gas te geven dan de rest. Soms lukt dat, meestal gaat het gewoon goed en heel af en toe ga ik op mijn bek.
Een beetje televisiedier vindt multicam of meercamera een interessant fenomeen. ENG-ers die op dit vakgebied neerkijken hebben er niets van begrepen.
en zo is dat.
BeantwoordenVerwijderen