zwemmen

Utrecht. Er is geen twijfel over mogelijk; hij is het liefste mannetje op aarde. Twee, dus soms een tikkel eigenzinnig, maar zijn gemoedstoestand is in de basis vrolijk en zoet. Zelfs in een boze bui is hij nog aandoenlijk. En als meneer beteuterd kijkt smelt ik helemaal.
Een durfal is het niet. Over het algemeen kijkt hij eerst de kat uit de boom. Observeren, controleren en pas op het allerlaatste moment uitproberen. Net als zijn moeder. Of zoals zijn vader het vroeger in de liefde deed.
Ook bij babyzwemmen is het geen held. Mijn lieve lief gaat nu al maanden, elke woensdag, met hem naar het nieuwe zwembad in de Leidsche Rijn. Veel verder dan ‘mondje op slot en neusje in het water’ zijn ze niet gekomen. In het diepe knijpt hij haar nek zowat fijn. Los laten doet Art pas op het droge.
De vorige week mocht ik het eens proberen, maar dat hielp niets. Ook bij papa toonde hij geen moed. De oefeningen van zwemjuf Anja, die ik er kost wat kost doorheen probeerde te drukken, leverden een paar indrukwekkende nagelkrassen in mijn hals op.
Vanmorgen konden we -geheel tegen de verwachting in- gewoon weer gaan zwemmen. Alleen had Art geen zin. Bij de ingang van Fletiomare begon de anders zo blije dreumes luid te protesteren. 
‘Nee! Nee! Nee!’, riep hij en ik wist tot dat moment niet dat hij ook al kon stampvoeten. Het omkleden werd een klein gevecht tussen vader en zoon. Heel het zwembad moest weten dat hij het liefst zijn kleertjes aan hield.
Even twijfelden mijn lieve lief en ik. Moesten we ons kind dit wel aandoen? Waren we niet te bruut? En hoe lang zou hij ons deze mishandeling nog nadragen?
Ook de oranje zwembandjes hoefde hij niet om. Laat staan dat meneer mee naar het diepe wilde. Maar uiteindelijk kwam hij in de armen van zijn moeder tot rust. Hij was weliswaar meer onder de indruk van twee graafmachines die buiten het oude zwembad aan het slopen waren, dan van juf Anja, maar goed.
Halverwege de les mocht ik het van moeders overnemen. Eerlijk zullen wij alles delen. Art vond het prima, maar angstig was hij nog steeds. Tot papa de kinderliedjes mee ging zingen en op ietwat wilde wijze de wieken van de molen, de molen, de molen liet draaien. Daar zag mijn zoon de humor wel van in. Opeens vond hij ook de helikopter, helikopter, helikopter leuk. 
‘Spetter spat, spetter spat, spetter lekker in het bad.’ Zongen we; de daad bij het woord voegend.
Nu was hij los. Zo los dat hij mij niet langer krampachtig vast hield. En hoe enthousiaster mijn lieve Lief en ik reageerden, hoe meer het kereltje durfde. Hij kreeg de smaak zo te pakken dat hij zelfs met verve van de kant durfde te springen. Plons in mijn armen. 
Wellicht hadden we tot nu toe telkens iets te voorzichtig gedaan. Of hij was er vandaag opeens echt klaar voor. Ik weet het niet. Net zo goed als ik niet weet of hij na de zomerstop nog steeds zo vrij in het water is.
Uiteindelijk kon ik hem helemaal los laten. Juf Anja mocht hem zelfs een keer soppen zonder protest. Koppie onder! Aan het eind van de les had hij wat mij betreft zijn A diploma verdiend. Papa en mama waren alweer apetrots. Dat had Art ook wel in de gaten. Zo regelde hij twee lange vingers uit de koektrommel van de juf en stond hij na afloop super stoer te douchen.
Had ik al gezegd dat hij het liefste en het leukste mannetje op aarde is?