porno

Amsterdam. We moesten even wachten op de kruising Middenweg, Linnaeuskade, Linnaeusstraat, Ringdijk. Niet ver van de bloemenstal, net voor de brug. Achter ons de Hema. We keken uit op de broodjeszaak waar we een snelle lunch hadden genoten. Vanmiddag, om een uur of half drie.
Onze presentator en regisseur discussieerden verderop over een tekst. Ik leunde tegen de camera die op statief stond en geluidsman Joris rookte een peuk. Hij stond met zijn koptelefoon op het gesprek af te luisteren, via de zender van de presentator. Opdat wij direct in de aanslag zouden staan als de heren er uit waren.
Tot plotseling twee mannen op ons afkwamen. Ze deden me allebei direct denken aan Cor van Hout. De een in een jonge versie met bril en snorretje, de ander in een iets oudere variant. Het zouden broers kunnen zijn. Wat me direct opviel was dat de heren samen op vakantie waren geweest. De een droeg een polo met daarop de tekst ‘Puerto Vallarta Mexico’ en zijn broer had een pet op die daar was gekocht. Of zou hij de souvenir hebben gekregen?
‘Gaan jullie zo filmen?’ vroeg de slimste.
Ik moest lachen en keek verbaasd naar de camera waar ik naast stond.
‘Waar zijn jullie van?’ vroeg de ander.
Ook dat vind ik altijd een beetje een stomme vraag. Ik begrijp wel wat mensen bedoelen, maar ik ben natuurlijk vooral van mezelf, van mijn vrouw en kinderen en van mijn vader en mijn moeder. Maar vandaag was ik ook een beetje van de VARA. Dat vonden Jut en Jul wel interessant. Er viel een korte stilte. Ik keek van hun grote poenerige horloges naar de goedkope sandalen. Geld, maar geen smaak; was mijn ietwat voorbarige conclusie.
‘Zijn jullie te huur?’
‘Hebben jullie een kaartje?’
Ik voelde er niets voor om mijn gegevens direct te overhandigen.
‘We hebben misschien wel een klus voor jullie.’
‘We zoeken nog een filmploeg voor een klusje, morgen.’
Ik wist al dat ik morgen helemaal niet kan, maar werd wel nieuwsgierig. Het eerste waaraan ik dacht was toch... 
Vooral omdat deze schimmige types behoorlijk vaag over de mogelijke opdracht deden. Het waren echt van die gasten die je ervan verdenkt dat ze een dik pak met briefjes van honderd op zak hebben. Waar je geen ruzie mee moet maken. En die heel goed in een bepaalde business zouden kunnen zitten.
Ook Joris was benieuwd, maar gaf niet gelijk zijn telefoonnummer. Hij wilde wel een hotmailadres opgeven.
‘Hoe lang zijn jullie hier nog?’
Wij keken naar de presentator en regisseur en schatten zo’n tien tot twintig minuten. Dan zouden ze zo terug komen. De heren gingen even overleggen.
Joris en ik keken elkaar op hetzelfde moment weer aan en moesten allebei grinniken. Waren die twee vreemde types hier op straat nou echt op zoek naar een crew voor het opnemen van...?
Over het hoe en wat konden we uren filosoferen. 
Cor van Hout met snor en bril kwam terug. Hij had op een klein papiertje een telefoonnummer geschreven. Of we over een uurtje of twee zouden willen bellen. Dan hadden ze het rond.
De presentator en regisseur kwamen terug. Toen we het verhaal vertelden konden ook zij geen andere conclusies trekken over deze mistige opdracht. De hele weg van Amsterdam naar Hilversum ging het gesprek in de auto er over. 
Voor de weblog zou het absoluut een top verhaal opleveren, maar thuis zou ik er niet mee aan hoeven komen. Vrees ik. En hoeveel zou je kunnen vragen voor zo’n smerig klusje?
Voor de twee uren waren verstreken belde Joris het nummer dat hij had meegekregen. De vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn kwam met een lang verhaal over kraakpanden en vernielingen. De hele opdracht had niets, maar dan ook niets te maken met waar wij -viespeuken- de hele middag aan gedacht hadden. Daarom heeft Joris vriendelijk bedankt. Ook omdat we sowieso morgen iets beters te doen hebben...