behind the scenes

Rotterdam. Een mevrouw staat verbaasd te kijken als ik, voor het gevoel net iets te lang, haar fiets film. Gebukt maak ik een lage opname van de wielen, denkt zij. Ze vraagt aan mijn scooterrunner wat de bedoeling is, maar die geeft geen helder antwoord. Het is leuk om het een beetje vaag te houden als The Phone in town is.
Het is stralend weer. Wellicht rokjesdag 2010. Het circus van Roos en Emmy is neergestreken in Rotterdam. Onze camerahelikopter bopbopbopt in de lucht. En ik sta helemaal geen fiets te filmen. Het object dient alleen als voorgrond in mijn shot. Het draait allemaal om een meisje dat verderop nog nietsvermoedend op een terras zit. Dadelijk staat de jongen naast haar op en geeft hij onze kandidate een telefoon. Dan pas zijn we echt begonnen. Ik wacht op de verlossende que.
In het restaurant aan de overkant zit collega Kenneth. Hij maakt een close-up van het meisje en zal haar reactie registreren. Ondertussen doe ik alsof ik niet besta. Ik ben een ‘candid camera’, maar daarover hoef je op een drukke markt als deze niet ingewikkeld te doen. Als onze gast mij al ziet, dan heeft ze zeker niet in de gaten dat ik haar al een tijdje volg. De afstand is behoorlijk en bovendien zie ik door mijn telelens precies waar zij naar kijkt. Dus kan ik tijdig omdraaien of weglopen. Het is druk op straat en het is helemaal niet vreemd dat hier een cameraman rondloopt. Zo lang ik maar niets geks doe.
De camera’s lopen al een poosje, maar nu gaan we echt beginnen. Regisseur Bart geeft een teken. In het FBI-achtige busje van producent en opnameleider gaan ze bellen naar het toestel op het terras. Zij zien met behulp van een moderne internetzender direct wat ik film. De vertraging is maximaal drie seconden.
Alle cameramensen in de buurt horen precies wat er aan het tafeltje gebeurt, dankzij een zendermicrofoontje dat Ron in een plant heeft verstopt. De geluidsman loopt met een sterke zender op zijn rug en stuurt het signaal naar de oortjes van cameramensen, regisseurs en de opnameleiders. Met behulp van krachtige portofoons kunnen we overal in de stad met elkaar communiceren. Dat maakt dat we meer weg hebben van de geheime dienst dan van programmamakers. Wat dat betreft snap ik best dat mensen nerveus worden als wij plotseling een bepaalde locatie in beslag nemen met onze scooterploeg, helikopter, oortjes en camera’s. Misschien is dit programma daarom juist zo leuk.
De jongen op het terras staat op, noemt de naam van de kandidate, geeft haar het mobieltje en rent weg. Het meisje blijft achter en kijkt alsof ze het in Keulen hoort donderen. Ze luistert naar een stem waarvan ze denkt dat het die van Eddy Zoey is. Dan staat ze op, kijkt nog even om zich heen -is dit een grap?- en rent weg. Recht in de armen van onze grote geluidsman die haar buiten beeld tegen houdt en zonder veel woorden een zender geeft. Ook krijgt ze een klein recordertje en een GPS tracker mee.
Ondertussen spring ik achterop de scooter en brengt een student mij naar de supermarkt om de hoek. Hier staat collega Wolter al klaar, met zijn camera in de aanslag. Hij heeft een minicamera opgehangen boven een schap met wijnflessen, waar onze kandidate met een missie naartoe gestuurd zal worden. Kenneth volgt haar op afstand als ze naar deze winkel holt. Zodra ze binnen is start hij een kleine camera in de auto waarmee ze straks naar de volgende locatie gaat. Die staat aan de overkant van de weg. Met grote stickers is daarop het telefoonnummer van de gsm die ons meisje zojuist heeft gekregen geplakt.
Aan de andere kant van de stad loopt ons tweede slachtoffer nietsvermoedend een elektronicazaak binnen. Zij denkt dat ze een grote plasmascherm heeft gewonnen, maar niets is minder waar. Ze wordt bespied door twee cameramensen; Martin en Martien. Ook alle bewakingscamera’s in de winkel zijn tijdelijk op haar gericht. En op een paar specifieke plekken hangen geweldige minicamera’s van de firma DutchView. Eddy Zoey staat in het magazijn voor een camera.
Wanneer de tweede kandidate staat te kijken naar de televisie waarvan ze denkt dat het haar hoofdprijs is, verschijnt de nieuwe presentator van The Phone op alle schermen achter haar. Het zijn meer dan veertig grote toestellen. De naam van het meisje schalt door de zaak. Als ze omkijkt wordt ze naar een rinkelende telefoon gedirigeerd. Dan schakelt iemand haar close-up op al die monitoren en dat is even schrikken. Big Brother is watching you!
Ze verdwijnt uiteindelijk door de nooduitgang, precies zoals het vooraf is bedacht. In het trappenhuis krijgt ook zij een zender van een zwijgende geluidsman. Even later vertrekt de metro naar Centraal Station. Nog geen kwartier na de overval op het Zuidplein staat de kandidate op het dak van de 34 verdiepingen tellende Millennium Toren, 131 meter hoog. Cameraman Justin filmt hoe ze met behulp van een verrekijker een telefoonnummer probeert te ontcijferen dat op de zijkant van een loodgieterbusje staat en dat busje draait al een paar minuten rondjes op het Hofplein.
Ik sta inmiddels ook op dat dak en verschuil me even achter een liftschacht, omdat de helikopter laag over komt. Dat is een indrukwekkend gezicht. Je kan de piloot en de Wescamoperator duidelijk zien zitten. Ondertussen grijpt de kandidate naar haar telefoon. Ze belt met de andere deelneemster en dirigeert haar naar deze locatie.
We zijn een half uur onderweg en hebben alweer meer meegemaakt dan menigeen in twee maanden. Tijdens het van de scooter springen -toen de kandidate even een doodlopende straat in reed- heb ik bijvoorbeeld mijn knie een beetje verdraaid. En wie rent wel eens over het dak van zo’n Nederlandse wolkenkrabber?
Toch gaat de tijd nu pas in. De kandidaten hebben dadelijk drie uur om bij een kluis te komen op het achterdek van de SS Rotterdam. Voor we zover zijn moeten er nog heel wat cameraposities ingenomen worden. Wat dat betreft is dit spel minstens even zo spannend om te filmen dan om het te spelen.
En hoe het afloopt, dat zie je binnenkort bij RTL5. Volgens mij vanaf zondag 18 april.