soms zit het mee...

Utrecht. Vroeger kon je met je spaarpot naar de bank. Daar kieperde een meneer in pak je verzamelde muntjes in een ingenieus apparaat dat vervolgens ging ratelen, sorteren en tellen. Je zag de centjes, stuivers, dubbeltjes en kwartjes in buisjes vallen en op een hypermodern digitaal display verscheen uiteindelijk het bedrag dat je bij elkaar gespaard had. Elf gulden en achtenveertig cent. Als je wilde kon je wisselen en kreeg je een heus briefje van tien. Zo’n blauwe met daarop Frans Hals en drie stippen voor de blinde medemens.
Tijden veranderen. De gulden werd de euro en de bank minder klantvriendelijk. Tegenwoordig kan je niet eens in elk bankkantoor met je geld aankloppen. Bij ons in De Meern mogen de mensen van ABN AMRO geen geld aannemen. Muntjes storten is tegenwoordig een verhaal apart.
Het spaarvarken van Art zat vol. Dus ik naar de bank waar hij een Pardoesrekening had. Inmiddels is het een fabeltjeskrantrekening, want het contract met Pardoes is niet verlengd. De Efteling wilde haar sterspeler niet langer verbonden zien aan de graaiclub van Rijkman Groenink ofzo. Ezeltje strekje is betrouwbaarder.
Afijn. De spaarpot zat vol. Wij naar de bank met een maatbeker vol geld. Daar konden ze niets mee. We mochten het zelf sorteren en tellen. Dan zouden de bankiers het wel even controleren. Maar dat leek mij echter de omgekeerde wereld en dus stond die pot lange tijd bovenop een kast.
Tot ik enige tijd geleden bij het ABN AMRO filiaal op het Neude in Utrecht moest filmen. Daar stond zo’n oude vertrouwde geldtel machine. Ik wist niet wat ik zag. De olijke manager wist me trots te melden dat ik hier altijd met mijn centjes terecht kon, mits ik kwam storten. Hetgeen mij in dit geval een goede deal leek.
Vandaag had ik eindelijk tijd. Dus ik op pad met in mijn rugzak voor een kleine drie kilo aan muntjes. Het geplunderde varkentje van mijn zoon zou ik wel even wassen. Onderweg had ik nog voorzichtige schattingen gemaakt van het totaalbedrag dat op zijn rekening bijgeschreven zou worden. Mijn zoon is ook een rijk man.
Maar op het Neude wist ik niet wat ik zag. Grote schotten van hout voor de ingang van de bank. Hier werd verbouwd of gebouwd. De bank was dicht. Of weg. Timmerlieden liepen in en uit. De reclameborden van ABN AMRO prijkten nog op de pui, maar verder geen spoor. Nergens een briefje of een bordje met aanwijzingen naar een ander filiaal. Niks geen tijdelijke vestiging om de hoek.
Als je de komende dagen een regenboog ziet, vraag je dan niet af waar deze begint of eindigt. Het antwoord is simpel: Bij ons thuis! De pot met geld staat weer op de kast.