CAMERA 4

Het gemiddelde potje Eredivisievoetbal wordt tegenwoordig in beeld gebracht met zes camera’s. Er is een standaard cameraopstelling en die bij grotere wedstrijden verder wordt aangevuld met meer camera’s, maar ook dan gaat een goede regisseur in eerste instantie uit van deze basis.

CAMERA 1 staat hoog op de tribune, loodrecht op de middenlijn, en houdt ten alle tijden het overzicht. CAMERA 2 staat naast camera 1 en brengt de wedstrijd wat dichterbij. Niet zo close mogelijk, maar de duels in beeld. Hij maakt kansen af op het doel. De CAMERA’s 3 en 5 staan langs de lijn, op ooghoogte van de spelers en zo’n zes meter van de achterlijn. Zij zijn er om de close shots te maken van spelers die net gescoord hebben, een kans misten of een overtreding begingen en nu een rode of gele kaart krijgen. Deze camera’s volgen de wedstrijd voor de slowmotion. Ze laten de mooie acties, overtredingen, passeerbewegingen en kansen zien. Deze camera’s worden live geschakeld bij inworpen, corners en als een duel zich voor hun neus afspeelt. CAMERA 6 staat rechts achter het veld, ter hoogte van het doelgebied en is er vooral voor mooie slomo’s, maar ook voor close shots als camera 5 afgedekt wordt door warmlopende spelers of de grensrechter en bijvoorbeeld als er na een wissel een nieuwe speler het veld in holt.

CAMERA 4 staat tussen de dug-outs. Of -liever gezegd- hij zit, want de cameraman heeft een zogenaamde seat-support waarop hij kan zitten, zodat hij zo laag mogelijk is en het minste in de weg staat voor de vierde official, het uitzicht van de coaches en eventueel het publiek achter hem. Hij werkt met een ‘kleine’ camera die van het statief kan tijdens wissels of als de spelers het veld op komen. Dan draait de cameraman ‘handheld’, van de schouder. Tijdens de wedstrijd maakt hij reactieshots van de trainers, volgt het spel voor slomo’s en het kan zijn dat deze camera geschakeld wordt als er in de taartpunt voor hem een duel is. Hij doet ook de interviews vooraf, in de rust en na afloop van de wedstrijd.

Afgelopen zaterdag was ik bij de topper Willem II – Vitesse en eerlijk gezegd maakte ik me vooraf een klein beetje zorgen. Het was immers alweer maanden geleden sinds mijn laatste voetbalwedstrijd en ik ben eerlijk gezegd niet het type cameraman die zo’n potje voetbal met twee vingers in de neus filmt. Ik moet het hebben van hard werken en goed concentreren, niet van routine, ook al heb ik in al die jaren honderden wedstrijden gedaan. Ik heb nooit zelf gevoetbald, misschien heeft dat er iets mee te maken.

Maar bij aankomst in Tilburg bleek dat de eerste cameraman mij had ingedeeld op camera 4 en dat is precies de camera waarbij ik me als een vis in het water voel. Dat kan ik! Nou is dat geen grote prestatie, want meestal wordt hier de minst goede of meest onervaren cameraman op gezet. Maar ook de shots van deze camera moeten goed zijn en je kan het voor een zesje doen, voor een degelijke zeven en je kan natuurlijk gaan voor de acht, negen of zelfs een tien. Dat laatste is in mijn ogen onhaalbaar, want tijdens een voetbalwedstrijd is er altijd wel een moment waarover je achteraf kan discussiëren. Dat maakt het juist zo leuk om sport te filmen.

Het ging lekker. De regisseur strooide met complimentjes en dat was goed voor mijn zelfvertrouwen. De wedstrijd bleef spannend tot het eind, had een verrassende uitslag en omdat Willem II voor het eerst in lange tijd weer eens won was er veel emotie op en rond het veld. Ik ging helemaal los... Tot de camerakabel strak stond en ik letterlijk niet verder kon. Dat was dan ook gelijk mijn dieptepunt van de avond. Verder was het vooral leuk en heb ik lekker gewerkt.

Collega cameramensen denken er wellicht anders over, maar doe mij een plezier en zet me vooral op CAMERA 4!