kermis (II)

Nog even terug naar de kermis. Wij waren aan het filmen voor een onschuldig kunst en cultuurprogramma van de Publieke Omroep. Niks rellerigs, geen nieuws en niemand lastig vallen. De regisseur wilde shots hebben van een roodharig meisje. Het idee was om deze beelden op een kermis te draaien, omdat dit altijd fotogenieke locaties zijn. Het beweegt, is kleurrijk en de vrolijkheid straalt er vanaf. Tegelijkertijd heeft het ook iets armoedigs. Net als een circus.

Het is in elk geval prijsschieten.

We waren op de relatief kleine kermis in Amsterdamse Oosterpark. Daar moet ik overigens altijd denken Theo van Gogh en zijn moordenaar Mohammed B, die er gearresteerd is. Verder doen zij niet ter zake in dit verhaal.

Of toch?

Het was een droomkermisje. On Nederlands. Klein. Niet in een stadse omgeving, maar in het groen. Ik moest aan Frankrijk denken of zelfs aan de kermis in Turkije die ik ooit bezocht. Misschien ook wel door het grote aantal bezoekers met een niet typisch Hollands uiterlijk.

Ons wonderschone roodharige meisje viel nogal op. Dit was dus een perfecte locatie voor de opnamen die we wilden maken. Ik kon me helemaal uitleven. En zo stond ik geconcentreerd achter de zweefmolen om een beeld te maken met de kettingen van die attractie onscherp op de voorgrond, toen er plotseling een klein opdondertje voor mijn lens sprong en luid de volgende vriendelijke woorden uitsprak: ‘Flikker op met die camera!’

Het is helaas niet de eerste keer dat ik deze tekst hoor en met name in de grote steden is dit een vrij gebruikelijke wijze om cameramensen te begroeten, maar het was nieuw voor mij dat een ventje van nog geen 10 jaar oud dit riep. Zijn intentie was duidelijk, het was niet grappig bedoeld. Een schoffie anno 2011.

‘Doe eens normaal!’, was mijn eerste reactie en ik wilde verder gaan met mijn werk.

‘Ik wil niet in beeld!!!’, brulde hij en daarbij keek hij gevaarijker dan Mike Tyson in het bijzijn van Evander Holyfield. Als hij niet zo klein was geweest had het zeker indruk gemaakt.

‘Joh, ga dan niet voor die lens staan.’ Antwoordde ik en daar keek hij van op. Even droop hij af. Terug naar zijn vriendjes, die allemaal tussen de 7 en 9 jaar oud waren. Toch hing hun gedrag in tussen onschuldig spelen en gevaarlijk rotzooi trappen. Gelukkig hadden de beveiligers van de kermis dit ook in de gaten.

En even later stond hij op een andere plek toch weer voor me. ‘Rotopmetdieteringcamera, man!’ Een tekst die hij duidelijk niet zelf verzonnen had. Dat had hij eerder gehoord. Kennelijk is het in zijn wereldje heel normaal om zoiets te roepen.

Ik wilde weer iets terug zeggen, maar de regisseur vond het niet nodig om te reageren. Je weet nooit wat je los maakt. En waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook. Al vind ik het triest dat zulke snotjongens nu al merken dat ze iets bereiken door een grote bek op te zetten. Eigenlijk verdiende hij een ouderwetse draai om zijn oren.