kermis

Een beproefde oefening voor cameramensen is het volgen van een modeltreintje dat rondjes rijdt. Om zo’n treintje keurig beeldvullend te houden moet je voortdurend scherpstellen (van je af en weer naar je toe) en zoomen (in en weer uit). Meepannen en tilten. De oefening wordt moeilijker naar mate het treintje sneller gaat rijden, maar ook wanneer het licht gedimd wordt en de scherptediepte afneemt.

Wie niet met Märklín of Fleischmann wil oefenen kan ook op een circuit gaan staan of naast de schaatsbaan. Wielrenners die op je af komen, hardlopers op de atletiekbaan. Maar dat treintje is eigenlijk basisoefening nummer een.

Om heel eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik zelf niet vaak met het treintje gespeeld heb. Bij de lokale omroep wel eens en in mijn begindagen bij AT5 hadden we zo’n ding, maar ik ben niet van de generatie die op Santbergen wekenlang verplicht heeft staan zweten in een donkere en muffe studio.

Toen ik begon was je al snel een hele pik als je een medium kon uitzagen voor Hart van Nederland of een van de vele Regionale Omroepen, die begin jaren ’90 uit de grond werden gestampt. Er was werk zat en je kon goed verhullen dat je technische vaardigheden niet optimaal waren als je alles oploste met vaste shots of door die camera op je schouder te gooien. Onder het mom van snel, dynamisch en bewegelijk kon je het ver schoppen.

Het is veel makkelijker om met een camera op je schouder, groothoeklens in de wijdste stand, voor een presentator uit te lopen, dan er een statief bij halen, een lange lens op het apparaat te schroeven, ver weg gaan staan en maximaal ingezoomd, met nul scherptediepte, die presentator op je af laten lopen. Toch is het laatste shot in mijn ogen vaak spannender dan het laffe wiebelshot van iemand die denkt dat hij steady is.

Met de komst van HD en al die filmende fotocamera’s zie je dat scherptediepte het verschil gaat maken tussen de cowboys en de echte cameramannen. Ik ben nu blij dat ik van oude rotten in het vak geleerd heb wat spannende shots zijn en dat je het jezelf niet altijd makkelijk moet maken. Dat komt de technische vaardigheden over het algemeen ten goede.

Deze week moest ik draaien op de kermis. We moesten shots hebben van een mooi roodharig meisje, tussen de mensen en de levendigheid van de kleurrijke kermis. Alleen zij scherp, de rest zo onscherp mogelijk. Leuk en uitdagend om te doen. Tot we bij de Octopus uitkwamen en ikzelf in een overmoedige bui voorstelde om haar daarin een ritje te laten maken. Dan zou ik het wel even van een afstandje volgen.

De attractie heette Mega Monster en het was een Mega Monster. Vooral voor mij. Want het leek zo simpel, maar ik het bleek een super moeilijke opgave om dat meisje zo close mogelijk te volgen in dat snel ronddraaiende bakje. Van me af en naar me toe. Omhoog, omlaag. Al snel draaide ik het ND-filter een stapje terug, zodat ik mijn diafragma dicht kon schroeven en er dus meer scherptediepte ontstond. Niet dat het veel hielp.

Ik moest denken aan het treintje.

Zo’n kermisattractie is pas de ultieme cameramannentest. Je moet de slag te pakken krijgen en omdat die bakjes van de Octopus om verschillende assen draaien lijkt het alsof er geen logische zwiep in zit. Om gillend gek van te worden. Natuurlijk zijn er stukken bruikbaar en ik heb ook heel laf even uitgezoomd naar een iets wijder shot. Dan ging het zeker. Maar close en met weinig scherptediepte, dat is een opgave voor cameramannen met ballen.

Dus zou ik best wel eens met een groep dappere collega’s naar de kermis willen gaan. Allemaal naast elkaar met een camera, een telelens, een statiefje en een zoompook. Zo onderzoeken wie zo’n meisje met rood haar in de Octopus het beste kan volgen. Liefst zo lang en zo close mogelijk. Alleen ga ik dan vooraf zelf nog heel even met een treintje spelen.