lekker showypowie

‘Het mag best een beetje showypowie!’ zei de regisseur en ik dacht te begrijpen wat hij bedoelde. Mooi woord ook: Showypowie. Wat mij betreft de kreet van de week. Vet, spiffy, knal, dik en groots. Glad of gelikt. Wijd, laag en vol in de vertekening. Oftewel showiepowie. Doe maar lekker dol.

Het leuke van televisiemaken is dat wij alles mooier maken dan het feitelijk is. Of erger, dat kan natuurlijk ook.

Een bordkartonnen decortje wordt met een lik verf, een strook behang, een paar meubeltjes, lampen en lenzen het poepsjieke huis van Ludo en Janine. Van een kleine opdonder maken wij een grote presentator. Een lullig wiedergutmachungs-etentje, met mensen die niet op tv willen, wordt een waar familiediner met meer drama dan in drie afleveringen van Dallas bij elkaar. Dus is het ook geen enkel probleem om van zo’n klein huis op de prairie een gigantisch paleis te maken.

Het hoeft allemaal niet zo veel voor te stellen; als wij van de tv zijn langs geweest is het iets. En zo moeilijk is dat niet. Lang leve de groothoeklens, promist-, graduation of polarizer filter. Een karretje of crane, wat lampen en een reflectiescherm. Een stukje kleurcorrectie, een muziekje, een middelmatige cameraman en een geniale editor...

Het is handig als er een idee aan een filmpje ten grondslag ligt, maar niet strikt noodzakelijk. Wij pimpen alles. Als we maar veel draaien. Weggooien kan altijd nog. We lossen het in de montage wel op.

Het huidje van de gewezen sexbom krijgt wat extra zacht licht, recht van voren en de groeven zijn verleden tijd. De politicus schieten we net even van onderen aan om hem iets groter te maken en de ander knallen we een felle acculamp in de ogen, zodat hij lelijk staat te knijpen. Als het moet, kan het allemaal.

Dus zo’n verzoek om een beetje showypowie te draaien is natuurlijk geen enkel probleem. U vraagt, wij draaien!