foo fighters op 1

Mag ik nog èèn keer terug komen op Pinkpop 2011 of zijn jullie er inmiddels klaar mee? Ik niet, namelijk. Wat mij betreft had het festival nog wel een paar dagen mogen duren. Het is zo’n snoepje waar je nooit genoeg van krijgt. Want hoe leuk het ook is om weer thuis te zijn en me bezig te mogen houden met de essentiële dingen des levens, zoals de heg knippen en kinderkamertjes witten, het leventje van een rock ’n roll cameraman beviel mij wel. Nou is het gelukkig ook een ervaring waar ik nog even op kan teren.

Neem de momenten waarop we het podium beklommen, telkens een minuut of tien voor aanvang van het volgende concert. Dan stapte je op een camera af, zette de headset op en controleerde het apparaat onder luid gejuich van duizenden enthousiaste muziekliefhebbers, die weten dat als de cameramensen komen het niet lang meer zal duren. Als je dan ook nog een shot van het publiek maakte creëerde je eigenhandig de wave. Zelfs voor een simpel fotootje waren honderden Pinkpoppers tegelijk bereid om handjes in de lucht te steken. En op het moment dat de regisseur in de wagen besloot om een paar minuten mooie koppen op de grote videoschermen te laten zien werden de mensen gek. Het bezorgde mij in elk geval een paar keer kippenvel. Eerlijk gezegd voelde ik me op deze momenten super stoer.

Als je mij voor Pinkpop gevraagd had wat ik de meest uitdagende camerapositie op het festival vond, dan had ik zeker geroepen dat het de handcamera’s op het podium zouden zijn. Achteraf kan ik zeggen dat het ook echt te gek is om er letterlijk bovenop te staan. Dichter bij de rock ’n roll kan ik niet komen. Toch denk ik inmiddels iets genuanceerder over het gooien en smijten met zo’n kleine draagbare camera op het Pinkpoppodium. Steeds vaker leggen bands beperkingen op, door slechte ervaringen met overenthousiaste knoeiers in het buitenland. Je mag niet zo veel en er zijn niet altijd goede plekken waar je verstoppertje kan spelen op het podium. De grote camera’s, die met lange lenzen vlak voor het podium staan, hebben vakmatig misschien wel meer te bieden. 

Toen ik hoorde dat we zouden rouleren langs de verschillende cameraposities zag ik het meest op tegen camera 1, die op het veld bij de geluidstoren stond. Eerst vreesde ik dat je daar heel saai een medium van de zanger moest uitzagen, maar al snel begreep ik dat je vooral heen en weer moest rijden op een stuk rails van ongeveer acht meter. Het was de bedoeling om juist veel te variëren tussen medium en totaalshots. Dat leek mij niet eenvoudig.

Ik heb wel vaker met een camera op rails gestaan, maar niet vaak met zulke grote en al helemaal niet met een enorme telelens, gericht op zo’n belangrijk podium. Om over de kritisch meekijkende collega's nog maar te zwijgen. Uiteindelijk heb ik dit weekend tijdens vier bandjes camera 1 gedaan. Bij Elbow ging het gelijk goed, maar voor mezelf waren er wel wat verbeterpuntjes. Je kan zo veel of juist zo weinig risico nemen als je wilt, maar het wordt pas wat als je lef hebt. Ik leerde snel in dit weekend en het moest ook wel met bands als Wolfmother en Two Door Cinema Club.

Langzaam maar zeker kreeg ik de smaak op camera 1 te pakken. Het hoogtepunt kwam bij de Foo Fighters. Die band was zo ruig dat ik er ontzettend veel plezier in kreeg om met die camera zo hard mogelijk achter langs het uitzinnige publiek te racen. Met als gevolg dat ik al na een half uur last van mijn nek kreeg, want het op gang krijgen en het weer tijdig afremmen van zo’n Hawkdolly op rail kost kracht. Zeker als je tempo wilt maken. Het is bovendien een beweging die ik niet gewend ben. Met mijn rechter arm moest ik telkens een ferme ruk aan het apparaat geven, terwijl ik met de linker hand subtiel een zoompje inzette. Soms was ik al aan het eind van de track voor ik werd geschakeld en moest ik weer razendsnel omkeren.

Maar wat was het een feest! De crowdsurfers, duizenden klappende handjes of springende hoofden. Een spectaculaire lichtshow, keiharde muziek en een topact die er duidelijk zin in had. Regenbui, regenboog en een volle maan. Wat dat betreft is het net als met voetbal. Hoe hoger het niveau, hoe eenvoudiger het wordt om het mooi in beeld te vangen.

Ik ben helemaal tot het gaatje gegaan. Compleet stuk was ik toen het vuurwerk vanaf de heuvel knalde. De man met de hamer had mij vol in de nek geraakt, maar het kon mij niet deren. Ik heb een klein stukje terug gekeken en ben er super trots op dat ik een klein onderdeel was van deze show. Al word ik zo dement als een deur, deze avond zal ik nooit vergeten.

Het spijt me. En nu zal ik jullie er voorlopig niet meer mee lastig vallen. Binnenkort weer ouderwets zure stukjes op deze weblog....

Ik dank u vriendelijk.