vingerknippen

Oscar heeft een punt. Hij reageerde direct en alert op de foto bij het vorige artikel op deze blog. Een onscherp en bewogen kiekje van mij, dat maandagavond is gemaakt tijdens een klein regieklusje. Je ziet mij opzichtig in de vingers knippen, een beetje stoer de regisseur uithangen.

Bij de reacties schreef Oscar: 'Zie ik jou hier met je vingers knippen? En dat voor iemand die daar een hekel aan heeft en ondergetekende daar (terecht) eens op heeft gewezen! :)'

1-0 voor Oscar!

Het vorig jaar mocht ik een programma draaien waarbij Oscar regie deed en bij elke beeldwissel knipte hij in de vingers. Onbewust, om het moment van schakelen aan te geven. Maar die vingerknip was telkens vlak voor het microfoontje van de intercom. En dus leek het alsof hij recht in mijn oren aan het knippen was. Op den duur werd het irritant. Zeker toen ik er op ging letten, me er aan ging storen en er uiteindelijk een beetje gek van werd. Na afloop heb ik Oscar opgezocht en vriendelijk gevraagd of hij dit niet meer wilde doen. De volgende avond heeft Oscar zijn vingers volgens mij met gaffertape aan elkaar geplakt, want ik heb niet een knipje meer gehoord.

Je zou denken dat een cameraman die daarover begint een grote zeurpiet is. Daarom wil ik benadrukken dat die intercoms en headsets tegenwoordig hartstikke goed zijn. Je hoort alles. Kauwgom knauwen, chips eten, tikken met een pen op het tafelblad... Het komt luid en duidelijk binnen. Dus is het prettig als een regisseur zich daarvan bewust is.

Zo had ik ooit te maken met een regisseur die heel vals ging meefluiten met Koos Alberts. Dat kwam binnen. Ook is het storend als ze in de regiewagen lekkere verse koffie gaan drinken als het buiten vriest en de cameraploeg geen kans ziet om even een seconde rust te pakken. Of als ze alle broodjes smakkend opeten.

Dat vingerknippen heeft ook iets denigrerends. Het wordt een commando. Alsof je de hond roept. Nu, nu, nu!

Afijn.

Iemand die zich hier aan stoort moet natuurlijk niet zelf in zijn vingers gaan knippen als hij ook eens een keer mag regisseren. Dan ben je geen knip voor de neus waard. Dat kan echt niet. Oscar heeft een punt. Ik bied hierbij mijn nederige excuses aan. Op de knieën. Mea maxima culpa.

De enige verzachtende omstandigheid die ik nog even wil aandragen is dat deze foto in scène is gezet. Hij is gemaakt door de beeldtechnicus, terwijl we zaten te wachten op het begin van de voorstelling. Zo’n tien minuten voor aanvang. Ik wilde graag iets hebben voor de weblog of om mee te pronken op Facebook. Ik wist dat het er tijdens de show niet meer van zou komen en dus pakte ik mijn camera vlak voor de banden werden gestart. Op deze foto speel ik dus regisseurtje.

Of maak ik het nu alleen maar erger?