kruistocht in spijkerbroek

Stel.

Stel je hebt een belangrijke, lange dag voor de boeg. Op het program staan wel vijftien afspraken. Een reeks korte gesprekjes met belangrijke en beroemde personen, waaronder een paar bloedmooie vrouwen. En als slagroom op de taart, aan het eind van de dag, een ontmoeting met niemand minder dan Katja S.

Stel je voor. In alle vroegte trek je een broek uit de kast. Het is nog donker. Om de rest van het gezin niet te wekken laat je het licht uit. Je verlaat even later als held op sokken stilletjes het huis.

Op weg naar Hilversum krab je, zoals een echte man betaamt, even aan je kruis. Tot je grote schrik ontdek je dat dit die ene spijkerbroek is met slijtageverschijnselen op -uitgerekend- deze plek. Vlak onder het knooppunt, daar waar de pijpen bij elkaar komen, hebben jou loopbewegingen een zwak punt gecreëerd. Voorzichtig betast je de hele omgeving, als een blinde die braille leest, om de omvang in kaart te brengen en alle risico's in te schatten. Het point of no return ligt echter ver achter je. Je was al aan de late kant.

Stel. Het gaat een paar uur goed. De activiteiten volgen elkaar in rap tempo op. Er is geen tijd om stil te staan bij de individuele problemen van de mensen waarmee je aan het werk bent. Laat staan dat iemand zich druk maakt om een spijkerbroek die vermomd is als tijdbom.

Maar na de vierde locatie klim je in het busje waarmee de toer door Amsterdam gemaakt wordt en je hoort een duidelijke krak in het kruis. Je weet direct wat dit betekent. Nu ben je officieel uit de broek gescheurd. Om het niet al te zeer op te laten vallen kijk je niet gelijk naar Ground Zero. Wel voel je je klote.

Dit soort zaken kan je het beste zo lang mogelijk verzwijgen. Misschien kom je er mee weg. Alleen ben je vanaf dit moment niet langer uitsluitend gefocussed op het werk. Je aandacht is de rest van de dag verdeeld. Je hebt iets te verbergen.

Het moet niet erger worden. Busje in, busje uit helpt niet mee. Je gaat zitten als een vrouw, om zo min mogelijk inkijk te veroorzaken. Je kan niks meer van de grond oppakken zonder grote angst, want wat te doen als het dadelijk helemaal mis gaat? Dan sta je mooi voor paal.

Stel je nou toch voor dat je op pad bent met een groep van al gauw acht personen, waaronder grappenmaker Raoul Heertje. Je moet met die gescheurde spijkerbroek langs mensen als Nadja Hupscher, Arie Boomsma, en Jennifer Hoffman en elk moment kan je ontmaskerd worden als een soort potloodventer.

Aan het eind van de middag wordt er iets gedronken in het Hilton. Dat ligt toevallig op de route. Je gaat naar het toilet en overziet in een joekel van een spiegel voor het eerst de schade. Ook inspecteer je de oude Hema-onderbroek die nu een echte Job Cohen functie heeft gekregen: de boel bij elkaar houden.

Dit moet opvallen. Kan niet anders. Maar kennelijk zijn de mensen in je omgeving zo keurig om er niets van te zeggen. Misschien doen ze het nu wel, terwijl jij op het toilet bent. Dus ga je zo snel mogelijk terug naar het gezelschap, in de hoop dat jouw kruis nog niet in de groep is gegooid. Ongemakkelijk schuif je naar je stoel en ook later tijdens het diner ben je meer bezig met verhullen dan met de overheerlijke sushi die ze hebben laten aanrukken. De scheur is inmiddels behoorlijk gegroeid. Je hebt meer dan vijf centimeter ontsluiting.

Aan het eind van de lange dag komt Katja. Van dit moment had je hooggespannen verwachtingen, maar wie had vooraf kunnen bedenken dat al tijdens deze eerste ontmoeting (plat gezegd) jou lul uit de broek zou komen?

Stel je nou toch voor.

Dan denk je toch: Heb ik dat?!?