hofnarretje

Het is een stormachtige dag in december. We zijn in Amsterdam voor het actualiteitenprogramma 1Vandaag. Om precies te zijn op het Smaragdplein. Bij een van de vestigingen van kinderdagverblijf Het Hofnarretje, dat tegenwoordig Vlinderheuvel heet. Dit is (als ik het goed begrepen heb) een van de plekken waar Robert M. werkte, de man die precies een jaar geleden ontmaskerd werd als grootmisbruiker. Wij zijn hier, omdat de zaken nog steeds niet op orde zijn. Dat is nieuws.

We gaan naar binnen. Ik in mijn rol als cameraman, maar hier kijk ik toch vooral rond als vader van twee kleine kinderen. En misschien een heel klein beetje als tekstschrijver voor PrimaOuders.nl. Op tafel ligt een dik pak gratis tijdschriften met mijn vrolijke column. Nog niet uitgepakt, maar daarover durf ik hier en nu niet te beginnen.

De locatie aan het Smaragdplein doet momenteel dienst als kantoor. Het zijn drie ruimtes. Een grote centrale ruimte en twee kleine ruimtes achterin, die waarschijnlijk ooit dienst deden als slaapkamer en waarvan er eentje tegenwoordig is ingenomen door de interim directeur. In de grote centrale ruimte staan een paar bureaus, er is een klein keukenblokje, een soort wastafel en in een hoek zijn drie schattige kindertoiletjes. De wanden zijn beschilderd met kabouters, elfjes en hier en daar een kikker. Op een schap ligt nog een stapeltje briefpapier van Het Hofnarretje.

Hier is veel gebeurt. Ook het afgelopen jaar. Maar het verbaasd mij dat niet alle sporen, die nog verwijzen naar het tijdperk van Robert M., zijn gewist. Waarom is er geen pot verf op de wanden gesmeerd? Waarom zit de directeur in een roze kamertje? Hoe kan je van leidsters, die zoveel hebben meegemaakt, verwachten dat ze in deze ruimte gewoon komen werken? Hoe kan je hier ouders ontvangen?

Armoede.

Ik kan er niks aan doen, maar probeer me de hele tijd voor te stellen waar en hoe die gek heeft toegeslagen. Hoeveel kinderen zijn misbruikt op deze plek? Ik voel me een beetje ramptoerist, maar ik kan de knop met geen mogelijkheid omzetten. Tussen de verwarrende gedachten door licht ik twee setjes uit en nemen we een interview op met de interim directeur en een gesprek met een van de leidsters.

Op weg hier naartoe heb ik me hardop afgevraagd hoe het in hemelsnaam kan dat een deel van de ouders met hun kind bij dit kinderdagverblijf is gebleven en hoe het kan dat niet alle leidsters zijn vertrokken. Door het gesprek met die lieve en betrokken medewerkster begrijp ik het inmiddels een beetje. Wat zij een jaar geleden hebben meegemaakt, in de dagen nadat het schokkende nieuws bekend werd, moet de hel op aarde zijn geweest. Waarschijnlijk hebben ze zich er samen met die ouders doorheen geslagen. Dat schept ook een band.

Nog steeds is er gedoe (met de eigenaar), waardoor de pers dit kinderdagverblijf niet met rust laat. Dan is er nog de rechtzaak tegen Robert M.

We filmen op een andere locatie, aan de van Woustraat. Ook hier krijgen we geen kinderen te zien en dat is prima. Wel maak ik beelden van de centrale ruimte. Ik word er niet bepaald vrolijk van. Dit kinderdagverblijf heeft al lang geen groot onderhoud meer gehad. Natuurlijk hebben leidsters en kinderen hard gewerkt aan tekeningen die het enigszins gezellig moeten maken, maar juist de leidsters die hier werken, de ouders en kinderen die bij dit kinderdagverblijf komen verdienen mijns inziens een betere plek. Nieuwe meubeltjes, verse verf, frisse vloeren en desnoods een compleet vernieuwde indeling van de ruimten. Rust en reinheid.

Daarom moet deze organisatie zo snel mogelijk van de huidige eigenaar af. Die houdt alles tegen. En er moet geld ingepompt worden. Ze moeten letterlijk met een schone lei kunnen beginnen. Als ik burgemeester van Amsterdam was had ik al lang een klusteam op alle vestigingen van het voormalig Hofnarretje afgestuurd. En een lintje voor alle leidsters. Alleen ben ik geen burgemeester en ik ken niet alle details. Ik ben maar gewoon cameraman... (en papa).