vriendschap

Als kind had ik een vriend waarmee ik alles deed. Als hij begon te vechten, dan vocht ik met hem mee. Als ik in het water sprong, sprong hij er achteraan. Een mooiere vriendschap kon er in mijn ogen niet bestaan.

Het was allemaal zo heerlijk helder. Lekker transparant. Ik had een vriendje in mijn klas en iedereen wist wie dat was. Het was ook geheel wederzijds. Tot we naar een andere school gingen. Ik kreeg nieuwe vrienden. Wel twee. Tot ik verkering kreeg met het meisje waar een van die twee ook heel verliefd op was. Gelukkig wisselden we weer van school. Ik had vrienden op die school en bij de lokale omroep. We gingen met z'n allen uit en na het eindexamen met vier hitsige pubers op vakantie. Dat waren mijn beste vrienden. Simpel.

Ik ging studeren, stage lopen en kreeg een baan. Al die veranderingen bleken perfecte friendshipfilters. Echte vriendschappen bleven wel overeind. Het kaf werd van het koren gescheiden.

Toen ik ging trouwen waren er uiteindelijk drie over die in aanmerking kwamen voor de functie van getuige. Niet meer, niet minder. De rest, dat waren goede kennissen, betrouwbare collega's, loyale maten en oude bekenden. In te delen in twee categorieën: Zij die altijd klaar staan en zij die het laten afweten op de momenten die er toe doen. Maar echte vrienden zijn buitencategorie. Daarvan had je er tot een jaar of twee geleden maar een paar nodig.    

Tegenwoordig ligt het allemaal veel gevoeliger. Vriendschap is een complexe business geworden. Daar ben je dagelijks een belangrijk deel van je tijd mee bezig. Je moet (in goed Nederlands) followen, liken, toevoegen, connecten, krabbelen, porren, retweeten, taggen en reconnecten. Whatever dat allemaal may be.

As we speak heb ik meer dan 950 socialmediavrienden. Facebook friends, LinkedIn connections en Twitter followers. Daar heb ik zelf niet zo veel voor hoeven doen. De meeste contacten zijn komen aanwaaien en het groeit nog steeds automatisch. En zitten hier en daar wat doublures tussen, maar vijfhonderd vrienden heb ik zeker. De grap is dat ik ze niet eens allemaal persoonlijk ken. Wat Twitter betreft vind ik dat prima, maar het blijft mij verbazen dat ik zo’n twee tot drie keer per week een vriendschapsverzoek ontvang van iemand die ik totaal niet kan plaatsen. Zelfs niet na enige Google-research. Ik ben dan altijd bang dat ik een belangrijke opdrachtgever negeer of een oud kwetsbaar klasgenootje breek door bruut op de ‘ignore’ knop te drukken. Mede daardoor zijn mijn accounts inmiddels een aardige puinhoop.

Collega's zitten massaal op Facebook en steeds vaker melden vrienden uit grijze verledens zich op LinkedIn. Het is een sociaal zooitje dat vraagt om de digitale bezem er eens doorheen te halen, maar dan moet je durven om mensen te ‘ontvrienden’. Dat vind ik ook een beetje eng. Onlangs heb ik nog iemand verwijderd die mij een week later inhuurde voor een interessante klus en toen hij na afloop wat foto’s wilde doorsturen ontdekte meneer dat ik hem eruit geflikkerd had.

Dus rommel ik maar een beetje verder. Geen idee hoe het verder moet. Op een dag zullen we wel ontdekken dat het geen kunst is om zoveel mogelijk vrienden te verzamelen. Het is geen wedstrijd. Een keer trek je de conclusie: Connections, followers en friends, het allemaal is een illusie. Een pakketje schroot, met een flinter dun laagje chroom.