marokkaanse cameravrees

Met een verouderde handycam maak ik opnamen van mijn kinderen die op straat spelen met vriendjes en buurkinderen. Ze rommelen in pannetjes met water, zand, steentjes en blaadjes van bloemen. Parfum maken, noemen ze het. Ik film het. En ik maak shots van onze straat, zodat we over 20 jaar nog weten hoe het er anno 2012 allemaal uitzag.

Dan rijden twee ventjes op een scooter voorbij. Ze zien dat ik een kleine camera in de hand heb en minderen vaart. Ze veranderen duidelijk van koers. Verderop blijven ze staan. Van een afstandje kijken ze naar mij. Ik vind het vreemd en houd die gasten in de gaten. Wat is er aan de hand? Wat hebben zij gezien of waar nemen ze aanstoot aan? Ik kan het zo snel niet bedenken.

Ze zijn een jaar of zestien. Niet ouder. Zij zijn hier vast en zeker geboren, maar hun ouders waarschijnlijk niet. Ik denk aan Marokko. Petje, trainingsjack, spijkerbroek. Ze blijven maar kijken. En ik dus ook. Dan komen ze terug. Ze rijden eerst hard op mij af.

'Wat moet dat met die camera?', roept de bestuurder van de scooter als ze een meter of vijf bij me vandaan zijn. Hij mindert vaart, maar stopt niet. Het komt nogal brutaal op mij over komen. De jongen achterop heeft zijn kraag omhoog getrokken en kijkt mij recht in de ogen met een soort van woeste blik.

Ik ben oprecht verbaasd. Waar maken ze zich druk over? Ik heb ze niet gefilmd, al krijg ik opeens heel veel zin om dat wel te doen. Maar ik heb zeker geen zin in gedoe waar al die kinderen bij zijn en bovendien niet hier bij ons voor de deur.

'Ik film mijn kinderen. Mag dat?' Antwoord ik.

'Oh, zijn dat jouw kinderen, dan?' Vraagt de knul en hij geeft gas. Weg zijn ze. De jongen achterop blijft mij aankijken en verdraait bijna zijn nek. Hij wil kennelijk zeker weten dat ik mijn camera niet op ze richt.

Ze komen in vijf minuten nog twee keer langs rijden.

Wat is dat toch met Marrokaantjes? Waarom schieten ze bijna allemaal in een spastische stuip zodra ze een camera zien? Ik maak het regelmatig mee. Alleen deze keer ben ik verbaasd, omdat het overduidelijk homevideo is. Dat ze van een grote tv camera schrikken weet ik inmiddels wel.

Maar waarom toch?

Zelfs kleine kinderen hebben er last van. Laatst nog stond een mannetje van een jaar of acht amok te maken en te dreigen dat hij zijn grote broer erbij zou halen als ik niet wilde oprotten met mijn camera. Acht! Echt niet ouder. Het is alsof ze het met de paplepel ingegeven krijgen. Ze zijn op een of andere manier allergisch voor lenzen. Gaan er overigens wel eerst pontificaal voor staan en maken vervolgens problemen.

'Jij mag mij niet filmen!'

'Rot op met die camera!'

'Ik wil niet in beeld!'

Enzovoort.

Persoonlijk vind ik die overdreven cameravrees heel vermoeiend. Bovendien maak je jezelf alleen maar verdacht als je zo in de stress schiet.

Is het angst? En waarvoor dan? Of mag het niet van hun geloof? Mag je van Allah en Mohammed niet op foto's of filmopnamen voorkomen? Staat er iets over geschreven in de Koran?

Ik heb in principe niks tegen moslims. Nog nooit serieus last gehad van Marokkanen. Vind mezelf enorm tolerant. Ben fel tegenstander van de PVV en gun iedereen gelijke kansen. Maar doe alsjeblieft normaal als je een camera ziet!

Om te beginnen kan je aan de richting van een lens heel goed zien of er een gerede kans is dat je in beeld was en met de meeste mensen die een camera bij zich dragen kan je gewoon een normaal gesprek voeren.